Phillip Boa was lange tijd een van de weinige Duitse indierockers die ook buiten de landsgrenzen bekendheid genoot. Nadat de Deutsche Welle was weggeëbt ergens in de tweede helft van de jaren tachtig, mocht Phillip Boa (met zijn band The Voodooclub) het internationale vuur brandend houden.

Loyalty is het zeventiende Boa-album sinds zijn debuut uit 1985. Voorwaar, een respectabele staat van dienst, ook al zal Phillip Boa niet de geschiedenisboeken ingaan als een van de belangrijkste Duitse muzikanten van de afgelopen dertig jaar. De Dortmunder staat garant voor vrij bombastische indierock met elementen uit de wave, gothic, avant garde, metal en (punk)pop. Muziek die een vrij breed publiek kan aanspreken maar door de puristen wellicht nogal eens als te gezwollen en voorspelbaar zal worden weggezet. De vrij diepe stem van Boa is zeker genietbaar maar kan in een minder spannende setting ook wat pathetisch overkomen.

Phillip Boa anno 2012 klinkt verre van vernieuwend. De gloedvolle opener Black Symphony, met zijn orkestrale karakter en melancholische ondertoon is archaïsch maar stiekem wel erg lekker. De punky pop van Want, met oude bekende Pia Lund weer op vocals, klinkt als een soort Blondie in de jaren negentig. Zo hebben we al snel twee uitersten te pakken, tracks die het kleurrijke karakter van Loyalty onderstrepen.

In Under A Bombay Moon Soon biedt Phillip Boa ruimte aan elementen uit de cybergothic en EBM. Het vreemd getitelde Lobster In The Fog is een brouwsel van EBM en industrial en doet wat denken aan de Duitse metaalbewerkers Die Krupps, toen die in de jaren negentig weer wilden aanhaken bij de heersende industrial- en metaltrends. Ook Dream On Planet Cherry is een mix van elektronica en rock, al gooit Boa hier het geheel in een poppy jasje. Het levert een pakkende track met een kamerbreed refrein op, een song die in handen van bijvoorbeeld Killing Joke echter meer zou overtuigen.

De prettig stampende titeltrack Loyalty is door zijn herkenbare instrumentatie en prettige zang een ware indie-kaleidoscoop en daarmee een van de leukere nummers op de plaat. Het hierop volgende Till The Day We Are Both Forgotten is radiovriendelijke, routinematige indiepop. Sunny When It Rains is juist verre van dat, maar de mix van bijna sprookjesachtige pop en (elektronische) bombast komt wat gekunsteld over.

Phillip Boa – inmiddels bijna 50 jaar –  is een fan van David Bowie en zijn aanpak op Loyalty is enigszins vergelijkbaar met die van Bowie als late veertiger en vijftiger, toen die regelmatig zijn oor te luisteren legde bij de trendsetters van de elektronische (en industriële) muziek. Hoewel Boa een genietbare en consistente plaat neerlegt, weet hij minder te prikkelen dan Bowie doorgaans deed. Dat is geen schande natuurlijk. Wellicht dat Boa voor het volgende album een keuze kan maken: bombastische indierock van de beste soort of midden-Europese techno/gothic pop. Aan de andere kant: de brede aanpak van Boa is natuurlijk ook wat hem onderscheidt van talloze andere indierockers, en voor die werkwijze valt ook wat te zeggen.