Alle ogen richten zich op The Smile, het kolossale uit de hand gelopen hobbyproject van Thom Yorke en Jonny Greenwood. Sterker nog, het verbaast mij niet als Radiohead definitief in de ijskast verdwijnt, slotje erop en klaar. De plannen van gitarist Ed O’Brien om een grote Earth concertreeks te starten worden door de pandemie dwarsgezeten, en vervolgens verdwijnt de tournee stilletjes naar de achtergrond. Bassist Colin Greenwood sluit zich bij Nick Cave aan, en dan blijft alleen drummer Phil Selway nog over. Deze muzikant zit ook niet stil, en duikt met de indie rockers van Lanterns on the Lake de studio in, en verleent zijn bijdrage aan de later dit jaar te verschijnen Versions of Us plaat. De bescheiden dromerige uitstraling karakteriseert tevens de Phil Selway persoonlijkheid. Hij is een belangrijk motorradertje in de vooruitziende experimenteerdrift van Radiohead, het solowerk is stukken ingetogener, liefdevoller zelfs.

Op zijn derde Strange Dance soloplaat is jazz gitarist Adrian Utley van de partij. Niet de minste trouwens, deze sfeerbepaler behoort tot de vaste Portishead clan en levert tevens soms wat klusopdrachten bij Massive Attack af. Die donkere geschoolde triphopsound vindt ook hier zijn weg. Toetsenist Hannah Peels heeft tevens een popverleden, maar is vooral als documentaire componist actief. Verder staan percussioniste Valentina Magaletti, celliste Laura Moody en multi-instrumentalist Quinta voor een niet te onderschatte aandeel garant. Kortom een droombezetting, waarin Philip Selway de taken zorgvuldig verdeelt. Geen gemakkelijke taak trouwens, vrijwel alle gastmuzikanten zijn namelijk ook nog als arrangeur en componist aan het werk. Het teveel kapiteins op een schip verhaal blijft gelukkig achterwege. Philip Selway is door de hoogwaardige Radiohead vernieuwingsdrang zelf ook niet anders gewend.

Net als bij Radiohead is de sfeer op de Strange Dance nachtvoorstelling romantiek een grote bepalender factor. Zoeken ze bij Radiohead de nerveuze spannende uithoeken van hun kunnen op, hier heerst voornamelijk voldane rust. In het eerste gehoor komt het daardoor wat eentonig over, maar Philip Selway vraagt bewust de aandacht om dieper in zijn muziek te duiken, en daar openbaart zich een gelaagde prachtige wereld. Strange Dance is met een glimlach tot Thom Yorke bevreemdende expressieve unieke bewegingen te herleiden, maar het is ook stiekem vreemdgaan. Net als de andere Radiohead leden gaat hij de confronterende uitdaging aan om buiten zijn comfortzone te treden. In het geval van Philip Selway legt hij zichzelf een beperking op, door de verantwoordelijkheden van de drumpartijen aan Valentina Magaletti over te dragen. Philip Selway presenteert zich als een amicale goedzak, en mist die manische gedurfde uitspattingen van zijn collega’s, waardoor het net wat te mainstream over komt.

Het is voor de gemiddelde luisteraar allemaal herkenbaar en minder complex. Buiten Radiohead heeft de drummer ook nog een gewoon gezinsleven. De kleine huiselijke dagelijkse sleur frustraties in het zweverige Little Things. Gevoelsmens Philip Selway is geen geniale woordkunstenaar, daar ligt bij hem ook niet het belang om de boodschap over te brengen. Strange Dance is in alle facetten een allergische antireactie op het muzikantenbestaan. Een theatrale, bijna Night Of The Proms getinte orkestrale opbouw. Klein naar iets groots opbouwend, maar wel veilig binnen de schappelijke afgebakende begrenzingen. Make It Go Away is zelfs een normaal folky popliedje, ondanks dat normaal met het onstuimige Radiohead karakter vloekt en normaal niet in hun woordenboek voorkomt.

Het insomnia What Keeps You Awake at Night werkstuk duikt dieper die primaire ouderlijke familiaire angsten in. Verzachtende onrust gedempt in scharniervormige gitaaruitbarstingen en meelevende strijkersarrangementen die je eerder met het herfstige Disintegration van The Cure identificeert, en welke mijlenver van de Radiohead sound afstaan. Strange Dance is een serieuze scheidingsplaat, het Radiohead huwelijk staat op springen, de scheuren zijn ook aan de buitenkant zichtbaar. Het inleidende Check For Signs Of Life bruiloft pianomelodietje is dan ook in begrafenismineur ingespeeld. De The Heart of It All zelfreflectie benadrukt nogmaals die innerlijke onvrede, de teleurstelling en het verraad. Is dit een natrap omdat hij bij het The Smile gebeuren buitenspel is gezet, of zit het allemaal eenvoudiger in elkaar en betreft het daadwerkelijk zijn eigen relationele sfeer?

Met het optimistisch futuristische extroverte Picking Up Pieces treedt hij buiten die beschermde opgelegde veiligheidslimiet. Het is bijna vanzelfsprekend dat het herpakkende bezinningsmoment niet ontbreekt. Op Strange Dance krijgt The Other Side moedwillig deze functie toegedeeld. Een beetje spiritueel, met hemels stembereik, maar ook gevaarlijk dicht op het zoete sentimentglazuur inspelend. Breekbaar? Jazeker, maar niet op een prettige manier. Dat deze aanpak wel werkbaar is bewijst hij op de elektronische krautrock uitspattingen van Salt Air, waarin hij het mooiste van Picking Up Pieces en The Other Side samenvoegt.

Het eigenzinnige Strange Dance titelstuk schuurt, en laat een kruipend slijmerig spoor aan heerlijke zuigende vervormingen achter. De gastmuzikanten ontwaken uit hun ontdooistand en laten hun kwaliteiten gelden. Pas nu besef je dat deze met kuisheid begrenzing vanaf de zijlijn toekijken. Een gemiste kans, welke Philip Selway nu enigszins goedmaakt. Misschien is hij gewoon de minst getalenteerde muzikant binnen het Radiohead gezelschap en is Strange Dance het maximale haalbare, dan is hij daar prima in geslaagd. There’ll Be Better Days, absoluut, dat bewijst hij in het verleden op OK Computer wel, de hele muziekgeschiedenis staat in de schaduw van die plaat. Daar brengt de stemmige afsluitende soft pianotrack geen verandering in.