De laatste studioplaat van achtvoudig Grammy-winnaar Phil Collins die op goede kritieken kon rekenen dateert alweer van 1989: …But Seriously. Daarna volgden met Both Sides (1993), Dance Into The Light (1996) en Testify (2002) een serie matige albums met af en toe een paar prima nummers. Een positieve artistieke uitschieter bleek de soundtrack die hij in 2006 voor de Walt Disney musical Tarzan mocht componeren. In 2007 volgde nu nog een reünie-tour met Genesis (zonder Peter Gabriel) maar daarna was Phil eigenlijk muzikaal al met pensioen, vooral om meer samen te zijn met zijn twee zoontjes.

Het feit dat Phil Collins de laatste jaren minder productief is heeft vooral met gezondheidsredenen te maken. Sinds 2000 heeft hij namelijk al last van gehoorbeschadiging in zijn rechteroor en wat meer recentelijk werd bij hem een zenuwaandoening in zijn handen geconstateerd, wat drumwerk praktisch haast onmogelijk maakt. Liefhebber als hij is, heeft hij voor dit nieuwe Motown-project zijn drumsticks aan zijn handen moeten tapen om de opnamen te realiseren.

De liefde voor de (soul)muziek hoor je ook duidelijk terug op dit album dat met name door de medewerking van de legendarische Motown sessiemuzikanten, de originele Funk Brothers (bassist Bob Babbitt en gitaristen Eddie Willis en Ray Monette). De soulmuziek heeft eigenlijk gedurende zijn muzikale loopbaan altijd een grote rol gespeeld; op Hello I Must Be Going uit 1982 had Phil Collins al een grote hit met de Supremes-cover You Can’t Hurry Love en voor het nummer Two Hearts uit 1988 werkte hij samen met Motown-grootheid Lamont Dozier, om maar eens een aantal relevante voorbeelden aan te halen.

Op Going Back wil Phil Collins voornamelijk het oude soulgevoel laten herleven door de nummers zo natuurgetrouw mogelijk te spelen en dat is in ieder geval uitstekend gelukt. Met maar liefst 18 nummers, symbolisch op cd verdeeld over twee kanten, worden we getrakteerd op een puike dwarsdoorsnede van de ultieme Motown-collectie. Het zijn vooral de wat minder bekende, uptempo nummers die het best uit de verf komen. Opener Girl (Why You Wanna Make Me Blue) zet meteen de toon, waarna de eerste single (Love Is Like A) Heatwave het feel-good-gevoel definitief doorzet. Van Stevie Wonder vinden we twee nummers op Going Home: het swingende Uptight (Everything’s Alright) en de ballad Blame It On The Sun. Alle goede bedoelingen ten spijt, is het laatstgenoemde nummer toch echt te hoog gegrepen. Ook de versies van Papa Was A Rolling Stone en Going To A Go-Go vallen helaas in de categorie ‘geschoten en gemist’.

Toch valt er nog genoeg te genieten op Going Home. Een nummer als Take Me In Your Arms (Rock Me For A Little While) kun je rustig eens op repeat zetten en met de meeste overige covers wordt eveneens eerbiedig omgegaan. Zo zijn Standing In The Shadows Of Love en Loving You Is Sweeter Than Ever ook in de Collins-modus prima doch licht verteerbaar. Afsluiter Going Back mag dan een vreemde eend in de bijt zijn, want het is een cover van Carole King, tekstueel gezien past het nummer prima bij de collectie soulsongs.

Voor de muzikale criticasters die dit album op voorhand wegwuiven ten faveure van de originele tracks is dit album niet bedoeld. Natuurlijk, ook ik vind regelmatig de originele versie beter maar voor het enthousiasme en speelplezier van de makers kun je alleen maar respect hebben. Artistiek gezien is Going Home natuurlijk geen topplaat, commercieel gezien ongetwijfeld weer wel: het album prijkt inmiddels alweer op de eerste plaats van de album top 100, waarschijnlijk om daar nog een flinke tijd te blijven staan.