Nadat bands als Sonic Youth, Pixies en Hüsker Dü het voorbereidende werk verrichten, en als voorprogramma de jaren negentig inluiden, nemen iconen als Nirvana en Hole het stokje over. Onder de grunge gitaarrock noemer maken ze wereldfaam, terwijl de roots weldegelijk in de duistere punkhoek liggen. Door de schreeuwerige opgefokte zangeres/gitarist rol van zingend Peuk boegbeeld Nele Janssen wordt het drietal al snel aan Hole gelinkt. Terecht, Courtney Love is ook de eerste naam die bij mij opdringt, en dan als Pretty on the Inside krachtexplosie. Op doorbraakalbum Live Through This presenteert ze zich zelfs zwoel en sexy, en overstijgt ze de compromisloze houding van het debuut.

Nele Janssen doet er niet moeilijk over en ontkent zeker niet dat die eersteling veel voor haar betekent, en als inspiratiebron bepalend is. Peuk memoreert aan het pre rookverbod clubcircuit tijdperk, zonder opgelegde regels en met genoeg bewegingsvrijheid. Toch heeft ze net als bassist Jacky Willems deze periode niet bewust meegemaakt. Dat gaat wel voor de ruim tien jaar oudere drummer Dave Schroyen op, die misschien zelfs op dat memorabele Pukkelpop optreden in 1991 aanwezig is, waar, Dinosaur Jr, Ramones en Sonic Youth de grote namen op het festival affiche zijn. Nirvana staat niet eens vermeld, omdat ze op het laatste moment Limbomaniacs vervangen, en ook Pixies voorman Frank Black wordt er pas later tussen gepropt.

Vanuit zijn Evil Superstars en Millionaire achtergrond legt Dave Schroyen met grunge boegbeeld Mark Lanegan contact, die zijn medewerking aan het volgende Creature with the Atom Brain project verleent. Met de eerste veelbelovende Peuk plaat uit 2019 komt Peuk in het vizier van Written In Music. Ze betreden in datzelfde jaar al de heilige Pukkelpop grond in Hasselt, een betere aftrap is niet denkbaar. Peuk is in alle opzichten een flink van zich afbijtende punkrock schijf, welke op muzikaal vlak weinig toevoegt, maar daardoor juist wel die felbegeerde plek naast Daydream Nation, Bleach, Doolittle en dus Pretty on the Inside in de platenkast opeist.

De kansloze pandemie jaren volgen, waarna ze nu met Escape Somehow een geslaagde doorstart maken. Gewoon met gestrekt been erin. Peuk is nog lang niet uitgedoofd, de “It’s better to burn out than to fade away” woorden die Kurt Cobain bij zijn definitieve afscheid van Neil Young leent, gaan voor Peuk niet op. Het vuurtje brandt zelfs feller dan een paar jaar eerder. Vernieuwen? Daar moeten ze zelfs bij Peuk aan geloven. Heel voorzichtig vijlen ze bij de goed functionerende formule de scherpe kantjes eraf, om er een eigen twist aan te geven.

Dave Schroyen tikt in Bokkenpaleis ouderwets ritmisch af, waarna er bakken aan gitaargeweld vanuit de hemel naar beneden denderen. Ouderwets smerig beukwerk, en als rockbitch Nele Janssen het vuurtje ontsteekt, vlamt het allemaal heerlijk. Toch komt ze soms net te melodieus correct veilig uit de hoek, bij de rustige Erase Me passages klinkt ze zelfs wat zenuwachtig onzeker. Juist in de ontremde onzuivere slopende uithalen zet Nele Janssen zichzelf op de kaart. Peuk moet het niet van perfectie, maar van die pure wilskracht hebben.

De Break Table ballad stoeit met tegenstrijdige postpunk breaks, en ook de opgefokte Inconvenient punk pist buiten het afgebakende territorium. De donkere Who Are You Really? sludgecore sabeldans mystiek memoreert aan het Creature with the Atom Brain verleden van Dave Schroyen, al maakt die onheilspellende duistere sound toch net wat meer indruk. Het druggy Lebanon hoogtepunt is een ruim zes minuten durende luistertrip, met een heerlijke euforische eindsprint. De brute hypnotiserende Ruby noise bevindt zich op het vlak van vintage Smashing Pumpkins, al zorgen de thrashmetal versnellingen voor het ontspoorde tegenwicht.

Please Don’t Kill Your Idols, wat heb je er aan om de rockgeschiedenis te herschrijven, niks toch? Je kan het hooguit volgens de hedendaagse maatstaven bijschaven, zolang die oerkern maar intact blijft. Peuk moet nu wel voor een kleur kiezen, en ik verwacht dat het onvoorspelbare grijs hier het beste bij past. Escape Somehow verschijnt op het grote PIAS label, het onafhankelijke On The Level vervult een grote bijrol in het coachen en managen van Peuk.