Sinds Peter Gallway een tijdje geleden vanuit New York naar Santa Barbara verkaste, komt hij geregeld aanzetten met fijne werkstukjes gevuld met subliem songwerk. De verhuis naar  het zonnige Californië  blijkt uiterst inspirerend, Gallway werkt  in volledige artistieke vrijheid zijn nieuwe projecten uit. Naast weemoedige  schetsen van zijn voormalige thuishaven, zoals het sublieme Manhattan Nocturne en het met ouder werk uit zijn Green Village periode gevulde Hello Stranger, is Gallway de afgelopen jaren vooral actief met Hatcheck Girl. De uit Michigan afkomstige   chanteuse Annie Gallup, niet onverdienstelijk op lapsteel en dobro en bovendien een meer dan voortreffelijk songwriter, volgde de muzikant naar Santa Barbara. Begin dit jaar leverde het duo nog het wonderlijke  At 2 In The Morning af. Bij het nieuwe soloproject vult  Gallway de volledige instrumentatie eigenhandig in.

Op de cover van Muscle and Bone ontwaren we een  fronttafereel uit de tijd toen de gewapende strijd nog met banjonetten beslecht werd. “This collection is a plea written in outrage sorrow, anger , shame , hopelessness, expectation, regret, belief, release and prayer” lezen we in de hoesnota’s.  In acht lang uitgesponnen  tracks, het kortste nummer klokt op ruim zes minuten af worden we geconfronteerd met de gruwel van de oorlog  en geweld in de samenleving.  Naar eigen zeggen kon Gallway er niet omheen, de absurde globalisering en het leed veroorzaakt door totaal nutteloze oorlogen, het politiegeweld.  De recente dramatische gebeurtenissen in Parijs en Mali illustreren dat dit helaas geen overbodige luxe is.

Anthem trekt de vredestrein op gang en het tempo wordt gaandeweg opgedreven in Downtown Ferguson. Het beklemmende epos over de in St Louis door politiekogels omgebrachte ongewapende Afro-Amerikaanse tiener Michael Brown ontrolt zich als een mantra. In de spoken word passages schuilen citaten van Gandhi. In Citrine duikt even de stem op van Annie Gallup die woorden van de Indiase pacifist prevelt en voor spookachtige achtergrondzang  zorgt. Het op onheilspellende drumroffels  evoluerende The Distance Of My Fall is geïnspireerd door het werk en korte leven van Frederica Garcia Lorca, de Spaanse poëet en toneelschrijver die tijdens de burgeroorlog vermoord werd door aanhangers van het Franco regime.

Het op sobere pianostructuur geënte, verstilde Hymn vormt even een verstilde tussenhalte op een helse rit langs de brandhaarden in de wereld . Reversal is een wanhopige oproep voor verandering  op een genadeloos aftikkende ritmiek. Aan het einde van de duistere tunnelrit schemert toch een beetje licht en sprankeltje  hoop door met Blow This World. Gallway diept flarden uit zijn eigen poëtisch oeuvre op maar de slotwoorden die hij samen met Annie Gallup prevelt zijn andermaal van Gandhi afkomstig.

Aangrijpend en uitermate confronterend is het minste dat we van dit werkstuk, dat uitgerekend op de dag van de aanslag in Parijs werd uitgebracht, kunnen zeggen. De enige reden dat Muscle and Bone niet in mijn persoonlijk eindejaarlijstje voorkomt  is het nog sterkere, eerder dit jaar uitgebrachte werkstuk van Hatcheck Girl.