Het optreden van Peter Doherty & The Puta Madres in het Amsterdamse Bos ging het afgelopen weekend niet door. De reden was relatief onschuldig maar ook wat lachwekkend: Doherty was na een optreden in Dublin zijn paspoort kwijtgeraakt en mocht niet richting Nederland vertrekken.

Voorlopig kunnen de fans de songs van Doherty’s laatste soloalbum – alhoewel, de plaat is opgenomen met The Puta Madres en derhalve meer een groepsplaat – dus nog niet live horen. Het album is alweer even uit maar laat het afgelaste concert en de relatieve rust aan het releasefront een aanleiding zijn de plaat alsnog even langs te gaan.

De reacties op deze in Étretat, Normandië, opgenomen plaat waren de afgelopen maanden op zijn zachtst gezegd nogal gevarieerd, iets wat een controversieel figuur als Peter Doherty wel vaker ten deel is gevallen. Toch zijn de drie Doherty albums na The Libertines en Babyshambles, vooral Grace / Wastelands uit 2009, al met al nog best aardig ontvangen. Op dit nieuwe album staan weer een aantal tracks die door hun rommelige, vrijblijvende karakter de criticasters ongetwijfeld weer hebben doen fronsen: Travelling Tinker is inderdaad wel erg losjes en de lichtvoetige, op zich best geinige tracks Lamentable Ballad of Gascony Avenue en Shoreleave gaan toch wat verloren in nonchalance. En het aanhalen van Oasis’ Don’t Look Back In Anger in Someone Else To Be had ook niet gehoeven.

De inmiddels veertiger Doherty heeft natuurlijk heus wel het een en ander te melden maar zijn voordracht en muzikale stijl lenen zich niet voor al te serieuze boodschappen. Soms werkt het echter wél aardig. In Paradise Is Under Your Nose komt zijn verhaal wat sterker over, vooral door de ongepolijste, innemende duozang met Jack ‘Trampolene’ Jones: ‘Don’t go too far / Stay right where you are / Joy is wherever you go’. Dat geldt ook voor Who’s Been Having You Over, een dwarse popsong waarbij Doherty’s zang en (zelfreflecterende) teksten net even beter werken.

Er zijn nóg wat vermeldenswaardige songs: opener All At Sea, pakkend en sympathiek huppelend is de moeite waard. Het onder de drie minuten klokkende Narcissistic Teen Makes First XI is een melodieus pareltje vol kleine dramatiek: ‘I stole no kisses, just some books and the odd cigarette / You listed everything I stole since we met / But I stole no kisses, just some books and a butterfly net’. Het Amerikaans getinte, folky The Steam blijft ook hangen. Doherty laat zelfs een sfeerrijke, lange break toe waardoor dit nummer over de vijf minuten heen schiet.

Zoals bij de meeste releases van Peter Doherty is ook dit album een bonte verzameling dwarse songs en half uitgewerkte ideeën waar het talent regelmatig doorheen flikkert maar die onderaan de streep toch net even te weinig overtuigende nummers oplevert. Desondanks scoort het (voormalig) enfant terrible toch weer net een voldoende.