Het is alweer negen jaar geleden dat Manchester band I Am Kloot uit elkaar viel. En eigenlijk was het vooral vanwege het feit dat zanger, gitarist John Bramwell een solocarrière ambieerde. Van zijn mede bandleden/bandoprichters werd daarna eigenlijk niet veel vernomen. Met het opmerkelijke Burn the Ration Books of Love keert nu bassist Peter Jobson als zanger en songschrijver echter frontaal terug in het licht.

Burn the Ration Books of Love is zo’n album dat je niet zag aankomen en daarom zoveel indruk maakt als je de eerste tonen hoort. Jobsons stem is diep en donker, de songs, die hij voor het album schreef, zijn van tijdloze allure en de instrumentatie even divers als rijk in arrangementen. (Een eerste ep bracht Jobson reeds in 2020 uit in eigen beheer.)

Met de erg grappige albumopener Holiday word je even op het verkeerde been gezet en op het door country elementen gedragen Mountain klinkt Jobson als een Manchester Johnny Cash. Dat is even wennen maar je merkt dat die donkere stem in het daarop volgende The Night of the Fire je al heel goed begint te bevallen. En die stem de toegang vervolgens geeft tot alle prachtige songs die het album telt.

Burn the Ration Books of Love is zo’n album waaraan je het rijpingsproces volledig afhoort. Vanaf het verscheiden van I Am Kloot kon Jobson broeden op goede songs, zijn eigen solostijl bepalen. Zijn eerste ep was al een mooie aanzet: alle vier de songs daarvan komen ook op zijn eerste echte soloalbum terug. Op zijn eerste volledige album krijgen we nu het volle potentieel van Jobson horen.

Burn the Ration Books of Love werd, opvallend genoeg, geproduceerd door Ben Christophers, de muzikant/zanger, die ons rond de eeuwwisseling prachtalbums als My Beautiful Demon en Spoonface gaf en na 2010 als zanger/gitarist uit beeld verdween. Hij keerde terug als producer voor onder meer Bat for Lashes en toetsenman op Courting the Squall, het soloalbum van Elbows Guy Garvey. Zijn eigen albums hadden altijd een sterke emotionele intensiteit tegelijk mooie broeierigheid die hij nu dus ook op Jobson loslaat.

Natuurlijk heeft ook Guy Garvey Jobson in de studio geholpen. Garvey is altijd een enorme I Am Kloot fan geweest, produceerde, samen met Elbow bandmaat Craig Potter, zelfs hun laatste twee albums Sky at Night (2010) en Let It All In (2013). Hij zong al mee op de EP en zingt hier mee op vijf van de songs, al is zijn stem soms bescheiden op de achtergrond.

Met tegenwoordig vooral de piano als trouwste muzikale vriend nam Jobson alle songs vrijwel in zijn eentje op. Alleen Christophers stond met als mede multi-instrumentalist bij. Aan helemaal niets is de horen dat dit maar twee muzikanten aan het werk zijn, alles klinkt als een volledig band en zelfs vaak rijker dan dat. Christophers is een ontzettende ontdekking als producer. Samen met Jobson maakt hij steeds de exact juiste muzikale keuzes.

Burn the Ration Books of Love wordt met elke song beter. Wat een geweldige songs heeft Jobson voor dit album geschreven. Luister alleen al eens naar het meesterlijke en langgerekte Kesta, waarin Jobson een waanzinnig verhaal vertelt in een broeierige aan Serge Gainsbourg herinnerende sfeer. Wat een song is dit!

Kortere songs als Foolish Boy, Please Please Please, het hilarische Just Cause I’m Dead en Home zijn trouwens als net zo memorabel. Al is die ook weer fraai langgerekte afsluitende filmische titeltrack dan toch ook wel weer zeer overtuigend en intrigerend. Wat een prachtige sfeer trekken Jobson en Christophers toch steeds weer op. Burn the Ration Books of Love is een meesterlijke muzikale exercitie.