In zijn thuisland is  de uit Pennsylvania afkomstige Pete Sinjin beter gekend als Hootenanny Pete, vertolker van kinderliedjes.  Zoals Better Angels Radio al eerder aantoonde is de grote passie op het betere troubadourswerk gefocust Als jonge snaak lift hij naar New York City om de folkroots op te zoeken. In San Francisco overleeft hij als rockroadie en trekt  langs de West- en Oostkust met Camper van Beethoven en Whiskeytown.

In Brooklyn neemt Sinjin in nauwelijks  twee dagen 11 songs op, met zijn hart als kompas zoekt hij zijn weg in de  liefde en de niet zelden wat minder aangename nasleep. Radio Tears is zo’n nummer, in het duet met Michaela Anne die ook present is in Stolen Afternoon 1951, een schijnbaar hopeloze zoektocht naar verloren geluk op de zweverige lijnen van de pedalsteel van Rich Hinman (Rosanne Cash), de gitarist die de emotioneel geladen ballade Can’t Be So van soulvolle licks voorziet. De hillbilly honky tonk van Goodbye Knoxville is een wat luchtiger swingertje.

Als het smeulende vuur terug opgepookt wordt door de pedalsteel en Michaela weerom opduikt in  Desperate Kind Of Love verzeilen we in de traditie van het betere countryduet dat haast verdrinkt in een poel van weemoed en melancholie maar zonder een zweem van klefheid. We blijven in cowboyland met  Last Stand And Testament, een bijzonder mooie combinatie van harmonica en galmende gitaren terwijl in This Bed’s Gonna Break Your Heart de fiddle naast twangende snaren de toon aangeeft.

In een zich wat vergalopperende afsluiter heeft Sinjin het over een nachtelijke ontmoeting met God. Zo ver is het bij ons niet gekomen maar we hebben bijwijlen wel goddelijke momenten beleefd tijdens beluistering van dit fraaie ceedeetje.