Deze New Yorker verzeilde na een voorgeschiedenis en handvol werkstukken met Buctchers Blind in Bellerose op het solopad. Het uit 2017 daterende debuut Foothill Freeway en de opvolger Flying First Class bereikten helaas onze postbus niet, Pete Mancini bleef tot dusver een onbekende. Via een onstuimige maar gunstige wind en enige hulp van de belaagde pakjesdiensten belandde  het derde schijfje alsnog in mijn cd-lader en vanaf de eerste gespeelde noot mag deze singer-songwriter op mijn onverdeelde aandacht genieten.

Tijdens die verdomde door de pandemie geteisterde zomer van 2020 trok hij naar het Diepe Zuiden, niet alleen om het destijds letterlijk verstikkende stadsomgeving te ontvluchten. In  het landelijke Water Valley in Mississippi diepte hij  zijn akoestische en elektrische gitaar op uit de gitaarkoffer en legde er in de Dial Back Sound studio enkele songs met hulp van Bronson Tew en zijn compagnon, producer Matt Patton. De bassist van Drive By Truckers vormt samen met Tew de ritmesectie en als Mancini de Wurlitzer niet beroert, vult Jay Gonzalez, eveneens actief bij DBT de toetsenpartijen in. Bovendien zorgt het trio samen met de overige muzikanten voor de onontbeerlijke, genereuze harmonische gezangen bij de rond nostalgie en melancholie zwervende beeldrijke verhalen waarin soms een sprankeltje optimisme doorschemert in door vertwijfeling en angst beheerste tijden. De door wervelende fiddle gestuurde titeltrack Killing the Old Ways illustreert dat voortreffelijk.  

Het is een voltreffer geworden, Mancini overtuigt moeiteloos met zijn geïnspireerde storytelling vanaf Standing in the Shadows, een prachtige mistroostige ballade met melodieus zangkoor op bluesy gitaarlijnen. High Rise Serenade, over een vergeten countrysongs wordt met fiddle en pedalsteel gelardeerd sober troubadourswerk.

Bij Madison Avenue Blues herinnert niet alleen het stemtimbre aan Elvis Costello, het is een intelligent opgebouwde song die teruggaat naar de korte periode dat Mancini als marketeer actief was in die welvarende, genadeloze buurt. ‘’I was just a kid when the towers fell, yeah life goes on, it is just as well. Every year they read the names, then it’s back to work, there’s money to be made.’’

Patton wordt meermaals als co-auteur vermeld en dan komen we dicht bij de energieke, gespierde countryrock van DBT met snerpende gitaarslides in het uitbundige Horse & Sparrow. Het op gitaargolven meanderend Old Television en op gestrekte draf door de prairie dravende Patchwork horen daar eveneens bij. De zoektocht naar het oudere werk van Pete Mancini is al opgestart.