Americana is een muziekstroming welke zijn oorsprong in de country heeft. Eigenlijk bedoeld als een hippere benaming om het oubollige country gevoel te elimineren. Vanwege de naam linken ze deze substroming wordt aan de Verenigde Staten. Maar er zijn tig voorbeelden van artiesten die vanuit een ander thuisland deze sfeervolle muziek maken. Hoe verwarrend is het dan om als Britse muzikale vriendengroep een naam te nemen welke ook nog dezelfde is als die van een oudere Amerikaanse country zanger. Hoe lastig kan je het jezelf maken. Case Hardin, want daar hebben we het hier over, besluit nu om alle aandacht op bandlid Pete Gow te richten. Oprecht bedankt hij zijn maatjes op de soloplaat. Waarschijnlijk betreft het een eenmalig uitstapje.

Voor het platenlabel Clubhouse Records is Pete Gow geen onbekende, ze hebben ook Case Hardin onder hun vleugels. Terecht dat ze zich met volle vertrouwen op deze stemmige singer-songwriter richten. In de Farm Music Studio van Joe Bennett te Oxfordshire werken ze in de bloedhete zomer hard aan twee driedaagse sessies en nemen ze Here There’s No Sirens op. Pete begeleid zichzelf op gitaar, Joe verzorgt de overige instrumenten, en voor het sfeervolle drumwerk is Fin Kenny eindverantwoordelijk. In de Here There’s No Sirens titeltrack gaan de gedachtes naar Shane MacGowan uit, waarvan The Pogues klassieker A Rainy Night In Soho in samplevorm eventjes passeert.

Eigenlijk had de plaat net zo goed onder de naam Gow & Bennett kunnen uitbrengen. De twee artiesten halen namelijk meer dan het beste in elkaar naar boven. De bescheidenheid van de producer is niet in zijn multi muzikale aanpak terug te vinden. In zijn basispakket zitten onder andere piano, bas, trompet, lapsteelgitaar en orgel opgenomen. Met gemak past hij deze kwaliteiten toe te als een nummer daar om vraagt. Dit levert een sfeervolle zwoele avondplaat op, die zich prima in de hete nazomerdagen laat beluisteren. In One Last One-Night Stand wisselt Bennett sprankelende pianotoetsen met warm georkestreerde strijkers af. Deze roepen een aangenaam knus huiskamergevoel op. Mikaela bezit een treurtrompet en Some Old Jacobite King voltooid de sound met slepend lapsteel gitaarspel. Hopelijk wordt dit ongekend groot talent die breder opgepakt. Zijn uitgekiende kluswerk zou veel soortgelijke artiesten naar een hoger level tillen.

Pete Gow werkt zich als een geroutineerd countryzanger door de songs heen. Het autografische One Last One-Night Stand en Strip For Me komen als reisverslagen binnen. De verlaten hotelkamers eenzaamheid, betaalde liefde en andere ellende die een artiest dagelijks meemaakt. Elke dag op doortocht, waarbij het onmogelijk is om je aan een partner te binden en een stabiele toekomst op te bouwen. Met deze desolate oorsprong richt de spreker de aandacht op zichzelf, al schuilt daarin wel het gevaar dat zijn voordracht wat eenzijdig over komt. Maar daarvoor staat Joe Bennett achter het mengpaneel. De grauwe geschetste wereld van Pete Gow mag hij in een grootst kleurenpallet mengen. Net zo passend zet Veronica Casey de vocalist in de prachtig geschilderde albumhoes neer.