Pet Shop Boys
Super
Worden Neil Tennant en Chris Lowe nostalgisch op hun oude dag? Het lijkt er wel op. Nu heeft hun beste werk altijd wel een vleug van nostalgie in zich gehad, maar op Super ligt het er dik bovenop. Iets te dik wellicht.
Want wat de muziek van Pet Shop Boys altijd – en zeker de laatste jaren – zo bijzonder heeft gemaakt is de manier waarop ze door volledig zichzelf te blijven toch altijd muzikaal de stap naar voren zetten. Onmiskenbaar Pet Shop Boys, maar immer de hedendaagse versie. Met als voorlopig hoogtepunt het magnifieke Electric uit 2013. Op Super wordt die stap voorwaarts minder sterk gezet. Het dertiende Pet Shop Boys studioalbum moet het vooral hebben van herkenbaarheid en genoemde nostalgie. De single The Pop Kids spreekt boekdelen. Tennant mijmert over het begin van de jaren negentig, waarin ze nog jong waren. Relatief jong, want toen liep hij ook al tegen de veertig, maar goed. De tekst lijkt dan ook vooral vanuit het perspectief van een ander te zijn gezongen.
Twenty-something is er ook al zo eentje die je niet verwacht uit de koker van iemand die al ruim drie decennia zijn twintiger jaren ontgroeid is. Al zal je als zestiger toch zo zoetjes aan terug beginnen te kijken op het leven en wellicht mijmeren dat de jeugdige vitaliteit wordt verkwanseld aan de jongeren en besef je dat het leven en aaneenschakeling van kansen en momenten is die niet altijd worden benut. Het zinnetje ‘I loved you’, dat vrij terloops in de The Pop Kids verwerkt zit, treft het hardst. Ergens is er iets misgegaan in die liefde, maar wat laat het nummer achterwege.
Pet Shop Boys heeft altijd uitgeblonken in de sterke combinatie van dansbare melodieën die euforisch de handen in de lucht doen gooien en daarmee contrasterende teksten. Laatstgenoemd voorbeeld is ook weer zo’n voorbeeld, er gebeurt meer dan je op het eerste gehoor meekrijgt. Die laatste injectie voor de diepere laag ontbreekt op dit album echter ook regelmatig en dat maakt dat het album over de hele linie nét niet zo goed is als de twee fraaie voorgangers.
Waar tekstschrijver Tennant met zijn hoofd in het verleden zit, komt toetsenist en componist Lowe ook met een ‘blast from the past’. Muzikaal grijpt Pet Shop Boys ook meer dan op andere recente albums terug op vervlogen tijden. Niet alleen genoemde tracks. Ook uitermate dansbare nummers als het puur poppy Groovy, dansvloerstamper Undertow en het tussen dance, pop en rave laverende Burn lijken rechtstreeks uit de late 80s, vroege 90s te komen. Het maakt dat Super niet anders dan als ‘retro’ te bestempelen is, maar verdorie het is wel gewoon weer een fantastische en consistente plaat van wellicht het meest ondergewaardeerde songschrijversduo uit het Verenigd Koninkrijk.
Pet Shop Boys – Super
- Happiness
- The Pop Kids
- Twenty-Something
- Groovy
- The Dictator Decides
- Pazzo!
- Inner Sanctum
- Undertow
- Sad Robot World
- Say It To Me
- Burn
- Into Thin Air