Er zijn twee manieren om te luisteren naar een Pet Shop boys-album. Je kan het voor lief nemen omdat het in feite altijd heel goed is en precies klinkt zoals je van Pet Shop Boys verwacht, of je kan er met veel bewondering naar luisteren om exact dezelfde reden. Hotspot is wederom een Pet Shop Boys-album volgens het boekje, maar verdorie wat is dat toch een knap geschreven boekje.

Op een of andere manier worden Neil Tennant en Chris Lowe in de geschiedschrijving der popmuziek nooit helemaal voor vol aangezien. Maar als je objectief naar hun oeuvre kijkt, kan je niet anders concluderen dan dat ze als componistenduo gewoon tot de absolute groten in de Britse popmuziek behoren, naast Lennon/McCartney, Jagger/Richards, Morrissey/Marr etc. Hotspot is hun veertiende studioalbum en completeert de ‘Berlijn trilogie’ die met Electric werd gestart in 2013 en die Super (2016)als middenstuk heeft.

Het album sluit dan ook naadloos aan op die voorgangers, maar is tegelijkertijd ook meer divers. Waar Electric bijvoorbeeld één lange elektrostamper was, zoekt Hotspot het in de nuance. Opener Will-O-The Wisp is een onvervalste dansplaat zoals alleen Pet Shop Boys die kan maken en dat is ook meteen zo’n nummer waardoor je met waardering naar deze band kan kijken. In basis is dit iets wat ze ook in de 80s hadden kunnen maken, met die naar Italo neigende synthriedeltjes. Maar het voelt nergens oubollig en toont tegelijk hoe tijdloos hun werk uit die beginjaren is gebleken. Want dat kan er gewoon zonder gêne naast gezet worden en nog immer actueel klinken. Het ironische en funky Monkey Business (muzikaal en qua titel een knipoog naar Gorillaz?) en de samen met Years & Years opgenomen anti-Brexit track Dreamland zijn op een zelfde manier aanstekelijke oorwurmpjes.

Interessanter wordt Hotspot als Pet Shop Boys wat gas terugneemt. Het introverte I Don’t Wanna is tekstueel in feite een verlengde van hun klassieker Being Boring, het met sfeervolle akoestische gitaren (een gastrol van Bernard Butler) omlijste Burning The Heather is een prachtige sfeerschets die mijmert over het onvermijdelijke ouder worden en een Hoping For A Miracle brengt hen weer terug naar het kale synthgeluid waarop ze in het begin van hun carrière hun fundering hebben gebouwd. Een absoluut hoogtepunt van het album zit al direct in het begin als de rook optrekt na opener Will-O-The Wisp. Dit fraaie You Are The One laat sfeervolle synths vervliegen terwijl er een hypnotiserende en spookachtige beat bijna terloops door het nummer heen wandelt. Neil Tennants zang daar overheen zou als je puur op de tekst let een ultiem liefdesliedje moeten zijn. De voordracht is echter net zo vervliegend en spookachtig als de muziek en daardoor is het eerder een bitterzoete mijmering, misschien wel een afscheid. Intrigerend!

Nummers als dit You Are The One zijn een levend bewijs dat Pet Shop Boys nog altijd een muzikale kracht is om rekening me te houden. Dit prachtige nummer is er eentje die tot het beste werk behoort dat Tennant en Lowe opnamen. Met een carrière die inmiddels bijna de vier decennia aantikt, is juist de constatering dat ze het nog altijd in de vingers hebben de revelatie van Hotspot. Ja, het is over de hele linie ‘gewoon weer een Pet Shop Boys album’. Maar noem eens één andere band of artiest die zonder ook maar enige vorm van slijtage al zo’n veertig jaar meegaat, relevant blijft én zichzelf her en der nog altijd naar de kroon weet te stoten?