De sensitieve Mike Hadreas gebruikte zijn alter-ego Perfume Genius om uit de realiteit te ontsnappen. Een veilig uitgangspunt om het verleden met verdovende drugs en dreigende homohaat te ontvluchten. Eerder al heeft de scheiding van zijn ouders als tiener al de nodige impact op zijn leven. De grijze regenachtige omgeving van de met werkeloosheid bevolkte arbeidersplaats Seattle werkt dan ook niet in het voordeel. Als omarmd boegbeeld van de homoscene brengt hij in 2010 het indrukwekkende klein gehouden Learning uit. Na het kwetsbare Put Your Back N 2 It probeert hij met opvolger Too Bright zijn ingehouden frustraties te kanaliseren. Het sobere, meer ingetogen No Shape is voorwerk voor het gloednieuwe eindproduct.

Set My Heart on Fire Immediately is ongepolijst en een stuk ruwer dan zijn vorige platen. Mede door toedoen van de beheersende donderslagen van de werelddrummers Matt Chamberlain en Jim Keltner plus professioneel sessiemuzikant Pino Palladino op basgitaar krijg je een verrijking van het geluid. Door die onbreekbare sterke ritmebasis ademt het allemaal net wat natuurlijker.

De zuigende woeste grunge gitaren op de Describe single bereiden je al op een vooruitstrevend ontwikkelingsproces voor. Met de nodige noise kondigt Perfume Genius een nieuwe fase in zijn zwaar getekende leven aan. Het contrast tussen hard en zacht is kenmerkend voor de nineties gitaargeluid. Het is overduidelijk dat deze muziek hem heeft geholpen om de demonen uit zijn puberteit te bestrijden. Totaal anders dan de reggaeklanken in het tevens eerder uitgebrachte On The Floor. Hierdoor wordt de nieuwsgierigheid alleen maar sterker opgewekt.

En dan hoor je de eerste klanken van het kerkelijke Whole Life. Wow, wat komt dit binnen zeg! De duistere filmmuziek sfeer gaat in prachtig pianospel over met daaroverheen de warme pastorale zang van de verbitterende Mike Hadreas. Ook het croonende One More Try past prima op een David Lynch klassieker cultsoundtrack. Nothing at All begeeft zich op hetzelfde zuigende Describe werkveld. De Your Body Changes Everything tribal drums onderbreken de dreigende stuwing en met typerende eighties gitaaruithalen krijgt het een mooi vintage randje.

Met nodige effecten vormt de falsetstem van Mike Hadreas de basis van het met minimale orgeltoetsen opbouwende Moonbend. Duistere Just A Touch koorjongen zang geven het geheel een mooi openbrekend donker sfeertje, als dan ook nog Pino Palladino in pompende baspartijen zijn vakmanschap laat horen valt alles op zijn plek. De hemelse harpklanken van het gedragen Leave met op het einde een onstuimige wenteling vallen tevens onder deze categorie. In diezelfde lijn liggen de vertwijfelde hoog gezongen lullaby kristalwerkjes Jason, Borrowed Light en Some Dream. Al is het bij die laatste wel die genadeloze overgang naar de explosieve inhakkende gitaarakkoorden en het zekerdere stemgeluid dat het helemaal afmaakt.

Wat in zijn werkproces opvalt is dat er veel meer ruimte voor grootst opgezette instrumentatie vrijkomt. De cocon gaat steeds verder open, al blijven de oude gevormde wonden voelbaar en zichtbaar. Als een herboren jonge God trotseert Mike zijn afgetrainde lichaam op de albumhoes, een teken dat hij zichzelf niet alleen op muzikaal gebied tentoon stelt, hij gaat zelfs hierin een gewaagde stap verder.

Het is niet alleen treurnis en ellende wat je voorgeschoteld krijgt. Without You klinkt een stuk sprankelender en luchtiger en sluit naadloos op On The Floor aan. Het zijn echter deze twee songs die weerhouden om van een meesterwerk te spreken. Het overige evenwicht tussen bovenaardse droompassages en de donkere gotische sound is magistraal.