Ook het Engelse Penelope Isles werd direct geblokkeerd door de coronapandemie. De Noord-Amerikaanse tour van de band kwam in 2020 tot stilstand. Tot dat moment was het alleen maar crescendo gegaan voor de groep rond Jack and Lily Wolter: voorprogramma’s bij onder meer British Sea Power, Magic Numbers en Lost Horizons, een bijzonder goed ontvangen debuut en vervolgens een Amerikaanse tournee.

Jack and Lily trokken zich terug in Cornwall om de onrust en angst van zich af te schrijven. Ze raakten twee bandleden kwijt in die periode. Ineens zag de wereld er heel anders uit. Maar nu, een jaar later, meldt Penelope Isles zich, inclusief nieuwe bandleden, weer aan het front. En eigenlijk net zo overtuigend als in 2019. De band zag zich gesteund door Fiona Brice, die strijkarrangementen toevoegde, en Dave Fridmann (Mercury Rev, the Flaming Lips) die de plaat mixte.

De atmosferische (noise)pop van Which Way To Happy is net als zijn voorganger avontuurlijk en niet al te gemakkelijk vast te pinnen, al laat de band wellicht wat meer focus horen dan op het opvallend veelkleurige debuut. De eerste drie songs doen hun werk goed; ze trekken je vol belangstelling binnen. Single Terrified is aanstekelijke jangle pop met een laagje distortion op de zang. De zonnige muziek staat eigenlijk haaks op de teksten die door angst en onrust gevoed zijn. Rocking At The Bottom, is muzikaal donkerder, atmosferischer en laat wat wave en shoegaze-invloeden horen. Lekker, die stevige drums. Hierna is Play It Cool een stuk zwoeler, al duikt er nog een bijtende, fuzzy solo op die de dagdroom doorklieft.

Penelope Isles blijft hierna op koers met uiteenlopende songs. Van minimaler/elektronisch (het passend getitelde Iced Gems) tot uitbundiger en stuiterend (het ideeënrijke, pakkende Have Your Heard) of juist slepend, episch (Sailing Still). Miss Moon sluit aanvankelijk mooi aan op Sailing Still maar na ruim een minuut breekt de trage noisepop open en volgt een luchtigere, snelle passage. Alsof de ban even is gebroken. 11:11 gaat klein en nederig van start (‘It’s all changing, going away / Feel like crying every day’) maar wordt gaandeweg subtiel ingekleurd met strijkers, toetsen en beats. Fraai.

Met het afsluitende In A Cage zet de groep ook nog een opvallende finale neer: een dreigende soundscape die overgaat in akoestische gitaar en praatzang. Vage stemmen geven het geheel een psychedelisch tintje. De song doet soms even denken aan Pink Floyd in hun jongste jaren. Het is na enkele malen luisteren dan ook al snel duidelijk: Penelope Isles heeft wederom een plaat afgeleverd die zowel zoet is als intrigerend, zowel poppy als donker. Een plaat die op een andere manier net zo veel overtuigt als het debuut.