×

Recensie

Rock

22 april 2020

Pendragon

Love Over Fear

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Toff

Love Over Fear Pendragon Rock 4.5 Pendragon – Love Over Fear Written in Music https://writteninmusic.com

Ze draaien al jaren mee in de wereld van de progressieve rockmuziek. Ooit droegen ze, naast genremaatjes als Pallas, IQ en Marillion het vaandel van de neoprog. Zegen of stigma? Wie zal het zeggen? Als je als band zoveel jaren na dat stempel op je voorhoofd gedrukt te krijgen, je elfde album uitbrengt én dat laat klinken als Love Over Fear, dan heeft je carrière er niet onder geleden. Het is niet te kort door de bocht om te zeggen dat de band met dit album een van de hoogtepunten uit haar lange loopbaan heeft gemaakt. En binnen de progressieve rock mag je je afvragen welke albums dit jaar met Love Over Fear de top 10 gaan bepalen.

Wat maakt het album zo prachtig? Om te beginnen is er de toetsentovenaar Clive Nolan, de al jaren strak bassende Peter Gee, de drummer Jan Vincent Velazco, die in de albumopener Everything losgaat alsof hij Clive Nolan over zijn keyboards heen wil jagen, die tegelijkertijd het album voorziet van smaakvolle drumpartijen en natuurlijk is er Nick Barrett, zanger, en met maatje Nolan ziel én ontzettend begenadigd gitarist van Pendragon, die zich al jaren mag rekenen tot een van de meest gloedvolle snarenmeesters die het Verenigd Koninkrijk rijk is. Die gloedvolle gitaarpartijen vinden we hier ook weer terug. Op typische Pendragon-wijze schuift de gitaar van Nick het geluidsspectrum binnen, net voor de grens van één minuut. Het geluid van de gitaar van Nick zo melodieus, zo vol gevoel, zoals we dat al die eerdere albums al van hem gewend zijn. Heerlijke bruggetjes met de stemmen en dan weer zo’n gloedvolle passage, afgewisseld met heerlijk toetsenwerk van Clive. Ja, dit is Pendragon. Even iets minder stevig dan op de laatste albums, vooral gewoonweg mooi.

Luister wat dat betreft maar eens naar Starfish And The Moon. De meningen mogen uiteenlopen over de stem van Nick Barrett: hier zingt hij de ballad rechtstreeks je hart in. De fraaie toetsenpartijen van Clive en zijn eigen gitaarpartij, verdorie, hoe mooi klein is die hier gehouden, maken het af. Een erg sfeervol nummer, dit. Dan is er Truth And Lies, ook al een weergaloos nummer, met een glansrol voor wederom de stem van Nick én juist zijn emotie erin, de heerlijke akoestische gitaar, de bas van Peter Gee, heerlijke koortjes en dan, als we net de vijf minuten voorbij zijn, gaan we elektrisch. Nick duikt erin én neemt je mee, emoties zingend uit zijn gitaar, gewoon, weet je wel, zoals solo’s klonken in de jaren Zeventig. Solo’s. Het enige dat je hoeft te doen, is je gevoel ervoor open stellen en erin duiken. Als je van puntige muziek houdt, dan is dit niet meteen die je opzoekt, maar als wegdromen bij muziek je ding is, dan is dit wel een heel mooi nummer. En als je dan de stem van Nick rauw hoort klinken als hij aan de andere kant van de solo weer gaat zingen. Een fraaie afsluiting volgt dan van de hand van Clive. Fraai? Mooi. Eenvoudigweg dat.

360 Degrees laat horen hoe Pendragon zou klinken als ze besloten folk met prog te gaan mixen. Nick zet de mandoline in aan het begin van het nummer. Met de viool erbij én met de zanglijnen doet het wat denken aan een van de exponenten ten tijde van de big music, een fenomeen uit de jaren Achtig. Eigenzinnig. Dat kennen we gelukkig ook van Pendragon. Waarom je conformeren aan wat wie dan ook van je zou verwachten? Het nummer heeft een duidelijk positief gevoel: laaf je daar gewoon eens aan.

Soul And The Sea is, het wordt wat saai, ook al een nummer dat erin gaat als koek bij deze luisteraar. Subtiel beginnend wordt het daarna voorzien van sfeervol vioolwerk en dito toetsenpartijen en bijna etherische klanken van snarenmeester Barrett. Een wat korter nummer én toch volop de aandacht vangend. Hoe hier de viool en de gitaar in het tussenstuk een ogenschijnlijke strijd met elkaar aangaan: jawel, zeer fraai. Een korte pauze, Clive aan het werk en dan Nick die weer helemaal losgaat. Banzai!

De bekendheid van bands die op de grens van pop en prog scoorden, heeft de band nooit gehad, de daarmee samenhangende hits ook niet, maar het is de band van harte gegund dat er, op zijn minst binnen de wereld van de progrock, naar hun nieuwste langspeler geluisterd wordt. Sterker, als je jezelf als liefhebber van het genre ziet, dan is er hier volop te genieten. Of dat nu het fraaie Eternal Light is, dat je doet beseffen, misschien juist in deze coronadagen, hoe waardevol het leven in al zijn volheid kan zijn. Stel jezelf voor dat je midden in de natuur bent en bevangen wordt door een gevoel van oneindigheid: de band zet dat prachtig neer.

Water, ik durf het bijna niet te zeggen, is een nummer over de omgeving waar Nick zich in zijn element bevindt: dat is ook terug te zien aan het zeer fraaie artwork van Love Over Fear. Voor ons fijn dat hij die liefde wel uit met zijn gitaar, want de solo hier is ook weer niet te versmaden. En ook hier durft Nick weer voluit te zingen nadat hij qua solo van leer is getrokken. Ja, het is waar. Ook dit is gewoon weer erg, erg mooi.

Luisteren, luisteren, luisteren. Zeker als prog jouw ding is. Zeker als je van smaakvol gemaakte muziek houdt. Zeker als je van heerlijke gitaarpartijen houdt. Houd je niet van prog en wel van gitaar? Stap dan gewoon eens uit het beeld dat je hebt van prog en duik er eens in. Doe eens gek, doe eens Pendragon. Als je de band ooit al een keer eens hebt willen proberen, dan is dit de ideale kennismaking. Als je de band al kent én dit album nog niet gehoord hebt: je bent niet te laat. Ga het dan maar luisteren. Gewoon, als het prachtige product dat het is, niet via een van je streaming kanalen. Dat is iets waar Nick geen boodschap aan had. Wil je het album? Dan is er een gewone versie én er is een werkelijk schitterende versie met drie schijfjes, jawel, het album vanzelfsprekend zelf, de ene extra schijf een akoestische versie, instrumentaal de andere. De uitvoering van Starfish And The Moon op het akoestisch schijfje? Heel erg mooi. De instrumentals laten je nog nadrukkelijker in het gevoel van Nick en de rest van de band duiken. Genieten! En het artwork? Zo mooi en zorgvuldig uitgewerkt vind je artwork maar zelden. Bijzonder mooi gemaakt door Liz Saddington. Je doet jezelf een groot plezier met deze release. Had ik al gezegd dat het een erg mooi album is? Dat is het. Love Over Fear, een topplaat!

 



  1. Everything
  2. Starfish And The Moon
  3. Truth And Lies
  4. 360 Degrees
  5. Soul And The Sea
  6. Eternal Light
  7. Water
  8. Whirlwind
  9. Who Really Are We?
  10. Afraid Of Everything


  1. Quae Tamen Omnia (Everything But Everything)
  2. Truth And Lies
  3. 360 Degrees
  4. Starfish And The Moon
  5. Soul And The Sea
  6. Eternal Light
  7. Water
  8. Whirlwind
  9. Who Really Are We?
  10. Afraid Of Everything


  1. Everything
  2. Starfish And The Moon
  3. Truth And Lies
  4. 360 Degrees
  5. Soul And The Sea
  6. Eternal Light
  7. Water
  8. Whirlwind
  9. Who Really Are We?
  10. Afraid Of Everything