De derde plaat van Pavement, Wowee Zowee, komt uit in het voorjaar van 1995. De opvallende hoes is gebaseerd op een album van de Duitse krautrockband Guru Guru uit 1972. In de afgelopen drie jaar heeft Pavement zich ontwikkeld van een cultband tot een naam van betekenis in het alternatieve circuit; een band met een sympathieke, nonchalante uitstraling die met zijn eigenwijze ‘prikkeldraadpop’ de grote festivals heeft kunnen bereiken. De groep weet in 1994 op Pukkelpop en Lowlands de nodige harten te stelen. Beelden van die festivals vormen een half jaar later de basis van de fijne clip bij de single Range Life.

Wowee Zowee blijkt voor velen in 1995 niet de gedroomde opvolger van Crooked Rain, Crooked Rain, al is het juist wel weer typisch Pavement om niet voort te borduren op een eerdere, succesvolle plaat. Het begrip ‘progress’ betekent voor Stephen Malkmus niet zoveel, want dat klinkt veel te wetenschappelijk. Hij maakt net zo lief een stap opzij. Hoe dan ook, Wowee Zowee is inderdaad vrij rommelig, rudimentair en tegendraads. Dat was het debuutalbum ook, maar die plaat overtuigde toch meer. Dat heeft onder meer te maken met het feit dat de band deze keer met maar liefst 18 songs aan komt zetten. Op de vinyl-versie levert dat – toch wel weer typisch – een dubbel-elpee op met één lege kant. Maar eerlijk is eerlijk: deze derde van Pavement is gewoon óók weer een heerlijk luisteravontuur vol memorabele momenten en variatie en dus eigenlijk helemaal geen tegenvaller.

Opener We Dance bijvoorbeeld is een klein, akoestisch, innemend en bijna ontroerend nummer. Een torch song die wat doet denken aan de David Bowie van begin jaren zeventig. Verrassend en ook erg goed. Black Out had niet misstaan op de vorige elpee: warm, sympathiek met een twist. Het slepende Grounded intrigeert. Het dunne gitaarlijntje inspireert Urban Dance Squad later tot het maken van de song Dresscode. Motion Suggests (eigenlijk Motion Suggests Itself) is een heerlijke, luie, zwoele song en met het dynamische Grave Architecture – goeie titel weer – wisselt de band melodie en warmte af met agressievere passages. AT&T laat zich hier vervolgens aardig mee vergelijken.

Elders is de band weerbarstiger en lijken Malkmus en consorten hun kont bewust tegen de krib te gooien. Op Brinx Job horen we een afgeknepen stem die inwrijft: ‘We got the money!’ Zwaar gitaarwerk en geschreeuw zijn de ingrediënten op Serpentine Pad. Dat geldt ook voor Best Friend’s Arm, dat uitmondt in een vertrouwd stroperig, noisey einde. Flux = Rad is rafelige, rechtlijnige rock. Half A Canyon is een rariteitenkabinet van zes minuten dat alle kanten uitschiet.

De eigenwijzigheid op Wowee Zowee valt deels toe te schrijven aan Stephen Malkmus die in deze periode wellicht iets meer blowde dan goed voor hem was. Dit blijkt ook uit de single-keuzes: Rattled By The Rush is curieuze, tegendraadse indiepop, even aantrekkelijk als dwars en vals. Geen vreemde eend maar net niet goed genoeg om helemaal te overtuigen. Father To A Sister Of Thought is een prachtsong, al is de steelgitaar even wennen en is het meer een albumtrack dan een single.

Richting het einde van het album doet Pavement de oren nog zeker spitsen. Gitarist/vocalist Scott Kannberg (Spiral Stairs) is prominent te horen op Kennel District, een lekkere, pakkende meedeiner en op Western Homes, een track die muzikaal overduidelijk knipoogt naar The Fall. Fight This Generation begint als een lome song die vervlogen tijden oproept, inclusief cello, om na twee minuten een prachtige mid-tempo indierock-injectie te krijgen.

Er valt dus veel te beleven op Wowee Zowee: alle muzikale vrijheid levert een bonte maar ook wel erg grote collage op, die vanzelfsprekend niet van A tot Z overtuigt. Het album zal nog weleens als ‘The White Album van Pavement’ worden omschreven en hoewel dat als een overbodige vergelijking klinkt, zit er wel wat in. Er valt zonder meer een enkele vijfsterren-elpee uit samen te stellen maar in zijn volledige vorm kent de plaat ook een aantal songs van minder kaliber, songs die ook binnen de albumcontext niet essentieel zijn. Ook voor Pavement geldt: less is more, al kan de band nog steeds trots zijn op Wowee Zowee.

1995 zal dus niet het jaar van de grote doorbraak betekenen. Waarschijnlijk weet Pavement dat zelf ook dondersgoed, na het afleveren van hun derde album. De band mag overigens dit jaar wel meedraaien in het Lollapalooza-circus. Een flink deel van het festivalpubliek kan maar weinig waardering opbrengen voor de ogenschijnlijk nonchalante (en onbekende) band en de ongrijpbare songs. In West-Virginia leidt het tot moddergooien en stopt de band voortijdig. Scott Kannberg is ziedend en trakteert het respectloze publiek op middelvingers en zijn achterwerk.

Zowel Lollapalooza als Pavement lijken zich hierna te bezinnen. Eerstgenoemde gaat in 1996 voor meer voor grote namen en Stephen Malkmus en consorten komen hierna met een milder, toegankelijker geluid op de ep Pacific Trim (1996) en het album Brighten The Corners (1997).