Paulusma
Somehow Anyhow
Eigenlijk was Somehow Anyhow, de vijfde soloplaat van Jelle Paulusma, al goeddeels klaar in 2016. Het onverwacht grote succes van Her Majesty, de Crosby, Stills, Nash & Young tribute band waar Paulusma deel van uitmaakt, kwam er echter tussendoor fietsen. In de afgelopen jaren stond Her Majesty overal in Nederland voor volle zalen. Paulusma wilde zijn plaat niet even snel de wereld inslingeren, ‘gewoon omdat ie af was’. Hij besloot te genieten van het succes van Her Majesty en zei: ‘Het gaat hoe dan ook, wat er ook gebeurt, goedkomen met die plaat: somehow anyhow’.
Inmiddels is het voorjaar 2019 en is er alle ruimte om de lente te verwelkomen met de oorstrelende klanken van Somehow Anyhow. De plaat klinkt verzorgder, rijker dan voorganger Pulling Weeds, een album dat overigens ook niet misselijk was. Dat meer ‘beschaafde’ geluid, inclusief trompet, bugel, strijkers en Hammond, was een bewuste keuze van Paulusma. Albumopener I See You Through is al een mooie, kamerbrede luisterervaring, een nummer voor alle mensen die Paulusma bleven vragen wanneer de plaat nou eens kwam.
De dramatiek rondom Amy Winehouse, zo treffend gevangen in de documentaire Amy, vormde de inspiratie voor No Harm Done, een sublieme, weelderige song. Borrowed Time is een verhaal over tegenslag en alcoholisme. Het wenkende, fraaie geluid wordt geregeld doorkliefd door een heerlijke fuzzy gitaar. Say Goodbye is warme, gestileerde indiepop met vleugen Westcoast, sixties pop en nog veel meer. Paulusma ten voeten uit. Op Quiet Little Place krijgt hij vocale ondersteuning. De song kent een lekker ruimtelijk sixties/surfgeluid dat door strijkers en gitaar fraai aanzwelt.
Paulusma schakelt een paar keer door naar een hogere versnelling. Dit maakt van Somehow Anyhow een lekker gevarieerde en vooral mooi uitgebalanceerde plaat. Phones is een poppy observatie over smartphonegebruik die naar het einde toe een paar keer heerlijk los gaat op de gitaar. De single Crying Shame, dynamisch en met zoete koortjes en uitbundige trompetten, is net zo pakkend. Ook Singer Without A Song, een bijzonder eigentijdse beeldspraak, knalt de speakers uit.
Het einde van de plaat is reflecterend: Drowning In Sound, met een fraaie vervlechting van akoestische en elektrische gitaren, handelt over Paulusma’s jeugdjaren vóór Daryll-Ann; herkenbare teksten over feestvieren in het weekend en grenzeloze lachbuien. Ook de thematiek van het afsluitende, respectvolle Fatherlike is universeel. Een stemmige afsluiting van een ijzersterk en kleurrijk album. Het was het wachten meer dan waard.