Optreden lukte maar mondjesmaat, de afgelopen twee jaar. Dat zorgde er echter wel voor dat Paul Weller aan het releasefront opvallend actief was. Twee vertrouwd goede albums zagen het levenslicht, On Sunset (2020) en Fat Pop (2021), en nu is er alweer An Orchestrated Songbook, een album dat hij in mei 2021 in Londen opnam met het BBC Symphony Orchestra. Dat lijkt wellicht wat veel van het goede, zeker als je in ogenschouw neemt dat Weller een kleine drie jaar geleden nog de (drie)dubbelaar Other Aspects uitbracht, waarop hij samenspeelde met The London Metropolitan Orchestra.

Toch verdient deze nieuwe bloemlezing wel aandacht. Het songboek van Weller bestrijkt immers 45 jaar en zit barstensvol songs die de veelzijdigheid, persoonlijkheid en klasse van The Modfather fraai uitdragen en die een lang en actief leven verdienen. De bovengenoemde samenwerking met het Metropolitan was destijds sterk gericht op het werk van Wellers album True Meanings, dus deze nieuwe collaboratie voelt veel meer als een heuse muzikale tijdmachine. Maar dan wel eentje vanuit nieuwe invalshoeken.

Het merendeel van de tracks op An Orchestrated Songbook werd gearrangeerd door Jules Buckley, dirigent van The London Metropolitan Orchestra, tevens componist en arrangeur. Zonder drums en bas, maar mét orkest, vaste gitaarpartner Steve Cradock en een drietal extra vocalisten, levert dit een smaakvolle en verfrissende interpretatie op van het Weller songboek, dat hier van 1978 (English Rose) tot en met 2021 (tracks van Fat Pop) loopt.

De nadruk ligt op rustiger materiaal. Door het grote aantal muzikanten valt er natuurlijk genoeg te beleven en zul je door het relatief langzame tempo niet gauw wegzakken. Opener Andromeda wordt direct ver uit de popwereld getrokken en komt, mede dankzij de blazers, over als een schilderachtig, romantisch werk van vele decennia geleden. En het eerdergenoemde English Rose, de klassieke ballad van het Jam album All Mod Cons, leent zich natuurlijk uitstekend voor een strijkersbehandeling van Jules Buckley c.s.

Het is niet zo dat iedere song hier direct een ultieme klassieke versie meekrijgt. Bovenop de drie prima gastvocalisten spelen ook James Morrison, Boy George en Celeste een gastrol. Morrison pakt Broken Stones op, een song van het succesalbum Stanley Road uit 1995, en doet dat prima, zonder bijzonder op te vallen, al komt dat deels door het feit dat Broken Stones nu net een song is die nergens lekker losbreekt of diep gaat. Boy George kon ooit heel aardig zingen maar zijn stembanden zijn de afgelopen decennia flink door de rasp gegaan. Het altijd weer fraaie You’re The Best Thing wordt zodoende een moeizame zit met kromme tenen, al zullen er fans zijn die het ruwe en wankele in George’s stem, en diens lef zich niet te laten kisten, zullen waarderen. Het talent van Celeste staat zonder meer vast, al is haar bijdrage aan Wild Wood niet bijzonder memorabel. Andere songs hadden ongetwijfeld meer van haar inbreng geprofiteerd.

Dit alles doet echter niets af aan het luistergenot dat deze release veelal geeft. Weller mag dan geen nachtegaal zijn, zijn zang boeit en heeft diepgang, soul en persoonlijkheid. Zo blijft hij boeien. Recente nummers als On Sunset, Rockets en Still Glides The Stream hebben we in Nederland nog steeds niet live kunnen horen dankzij Covid-19 maar ze krijgen op deze registratie alweer hun eerste nieuwe bewerkingen. Het zijn fraaie, bij vlagen oorstrelende versies die je wilt blijven horen, naast de originelen. De klassieker My Ever Changing Moods is ook een bijzonder luisteravontuur, compleet met onherkenbaar intro. It’s A Very Deep Sea, een Style Council deep cut uit 1988, blijkt eveneens een traktatie in de handen van Weller, gastvocalisten en orkest. Zo treffen toch weer een flink aantal songs in het hart en is ook dit zoveelste overzicht van Weller beduidend meer dan een tussendoortje.