De muzikale daadkracht van Paul Weller blijft onnavolgbaar. Met A Kind Revolution, zijn onderhand alweer dertiende soloalbum, verrast hij wederom weer met een coherente set wervelende songs die van soul naar folk en van rock naar R&B vol jazzinvloeden duiken.

Met het werken aan A Kind Revolution begon hij reeds vlak na het uitbrengen van zijn vorige album Saturns Patterns. In een volle inspiratieflow nam hij de eerste aanzetten tot songs op en bewerkte deze over de daarop volgend jaar in zijn eigen Black Barn studio’s in Londen. A Kind Revolution laat in alles horen dat Weller, toch onderhand ook alweer 58 jaar oud en 40 jaar na In The City, zijn eerste album met The Jam, nog niets van zijn daadkracht van songschrijven en opnemen heeft verloren.

De twee rockers Woo Se Mama en Nova openen het album uitstekend. Het zijn levendige songs vol energie en die zo markante stem van Weller trekken de song gelijk naar een stralende stemming. Met de daarop volgende, erg mooie, ballade Long Long Road die zich met vleugen gospel ontvouwt tot een absolute Weller-klassieker en het wel heel erg fraaie, lekker funky, She Moves With The Fayre (met Robert Wyatt op trompet!), het lekker vervreemdende The Cranes Are Back  en het aan de grote Amerikaanse schilder Edward Hopper opgedragen Hopper maakt Weller zowaar nog meer indruk. Een heerlijke blazerssectie trekt die laatste song naar grote hoogten.

De mooiste ode aan New York in heel lange tijd maakt Weller met een song met een multiculturele muzikale inslag vol lekkere funky gitaren en Latijnse ritmes. Wat een heerlijk uitbundige song en wat klinkt die Hammond van Andy Crofts hier ook weer super lekker. Een nieuw hoogtepunt mag daarna zeker ook One Tear genoemd worden. Met een heerlijk diep pompende bas, duwend drumwerk en ruimtelijk, met dub versneden, gitaarwerk wordt met de zang van Weller en gastzang van Boy George een housey klassieker opgebouwd. Mooi hoe hun zang samenvalt en hoe het aanstekelijke refrein zich in je brein nestelt. Een track gemaakt om te remixen en deze zomer de dansvoeren te veroveren.

Met het ijzersterke Satellite Kid – alsof Weller al die geweldige songs zo maar even uit zijn mouw schudt – en het gedragen The Impossible Idea wordt het album wonderbaarlijk mooi afgesloten. Paul Weller blijft een muzikaal fenomeen zoveel mogen we uit het uitermate geslaagde A Kind Revolution zeker opmaken. Hij is en blijft een absoluut icoon binnen de muziek en we mogen hopen dat hij nog heel lang onder ons is.