Paul Numi bracht vorig jaar het album Chimera uit. Dit album liet onmiskenbaar horen dat de ervaren muzikant uit België muzikaal gevormd is in de jaren tachtig. Die vorming had zeker wat om het lijf; Numi maakte in de periode 1981-1983 deel uit van Angry Voices, een band uit de regio Deinze die het schopte tot voorprogramma van onder meer U2, Echo & The Bunnymen, TC Matic en The Scabs. Chimera betekende de ‘officiële’ terugkeer van Numi aan het muziekfront, nadat hij enkele decennia in het bedrijfsleven actief was geweest. Overigens beklom hij in die ‘business-jaren’ zeker nog weleens het podium met zijn gitaar.

Parallel Lives ligt in het verlengde van zijn voorganger, al krijgen de Engelse indie- en gitaarinvloeden wat meer ruimte naast de new wave- en postpunksferen. Dit blijkt al uit de titeltrack die het album mag openen en die je het predicaat ‘aangename jangle pop’ zou kunnen meegeven. Hierna is Wake Up tekstueel duidelijk: ‘To hell with yesterday… Seize the gift of today’. Het akkoordenwerk is steviger en de korte gitaarbreak effectvol. De consequenties van keuzes in het leven is een thema op Parallel Lives, al moet je volgens Numi niet blijven hangen in ‘wat als…?’. De single So High sluit hier mooi op aan.

Natuurlijk zijn de new wave-sferen nooit ver weg bij Numi. Multitudes, dat laat horen dat mensen meer zijn dan ‘één ding’ of één label, is atmosferischer, met een grotere rol voor synths en bas. Never I Believed zit vol waverock-ambiance. I’ve Got It Made profiteert van punk-achtige energie. De gitaarpartijen zijn fraai en inventief en hadden best nog wel wat naar voren mogen worden getrokken. Numi houdt het op Parallel Lives muzikaal echter relatief mild en verzorgd. Hij is er duidelijk op uit zijn teksten ruimte te geven en kiest dan ook voor toegankelijkheid. De energie en de creativiteit van de postpunk zijn drijvende krachten achter deze plaat maar Numi zoekt hierbij bewust niet het experiment op.

Het sfeerrijke, pakkende Something To Hold On To is een exemplarische track: een duidelijk verhaal – de blik vooruit, hoe moeilijk soms ook – ingebed in stemmige maar nog steeds toegankelijke muziek. De ruwe drums van Let’s Get Out Of This Mess en de teksten vol bloedende harten en gebroken beloftes trekken direct de aandacht maar ook hier weer verzorgd, smaakvol gitaarwerk. Not Yet, een kalme, akoestische song over een definitief afscheid, is de bespiegelende afsluiter van een plaat die je soms wat extra vuur en avontuur zou toewensen. Parallel Lives staat echter op zich gewoon stevig overeind en biedt zeker kwaliteit. Liefhebbers van toegankelijkere new wave en postpunk, alsmede klassieke Britpop hebben het werk van Numi dan ook al aardig weten te vinden.