Een eerbetoon brengen aan Ronald James Padavona, beter bekend als Ronnie James Dio, die toch zeker hoort tot de drie grootste zangers uit het hardrockgenre, dat is iets dat klasse van je vraagt. Zeker als je het welhaast illustere voornemen hebt om dat te doen met een instrumentaal album. “Hoe dan?”, is de simpele vraag die bij je opkomt. Ronnie’s zang is immers niet te evenaren. Goed, er zijn stemmen die in de buurt komen, in de buurt, maar ook niet meer dan dat. Toegegeven, er is een aantal zangers dat de latere Dio zo ongeveer weet te benaderen, met dat gruizige, met de knauw in zijn stem, maar de klasse evenaren van Ronnie in wat voor velen qua zang misschien wel zijn allersterkste periode is, zijn tijd bij Rainbow, dat is welhaast onmogelijk. Zelfs de onovertroffen Russell Allen en Jorn Lande, slagen daar niet in.

In zijn jaren bij Rainbow zong Ronnie nog vaak zonder die knauw, zeker in nummers als Temple Of The King als Catch The Rainbow of Rainbow Eyes. Ook in nummers met meer panache of onderliggende agressie, zoals Tarot Woman, Run With The Wolf, Starstruck of het hemels mooie Stargazer was het vaak heldere zang die Ronnie aan de dag legde en nog niet het afgebetene dat in zijn latere zang meer en meer naar voren kwam. Het tijdperk dat Paul Gilbert centraal stelt op zijn album, loopt van Rainbow tot en met de eerste albums van Dio. Hoewel het aandeel van agressie in de zang toenam, kon je op de albums waar de nummers van gekozen zijn, nog veel genieten van Ronnie’s zuivere stem. En was het bij die albums vooral zo dat het afgebetene in de zang vooral bij de nummers paste.

Paul realiseerde zich dat hij een enorme uitdaging aanging toen hij op de gedachte kwam een heel album met Dio-nummers op te nemen. Instrumentaal. Niet alleen vroeg het de nodige uitdaging om met een gitaar de zang in te vullen, het vroeg ook om een aantal topstukken waaraan Dio bijdroeg met bepaald niet de eerste de beste bands te verklanken. Daarbij ontzag hij zichzelf niet: de tracklist klinkt als een meer dan stevige ‘Best of’ van Ronnie.

Hoe Paul het gedaan heeft, is interessant genoeg om een keer een gesprek met hem aan te wijden: daarin is hij buitengewoon geslaagd. Echt verbazingwekkend. Paul weet de emotie en nuances van de zang van Ronnie perfect te vangen én weet daarmee meer dan eens dichterbij de grote kleine man te komen dan zelfs de meest gevierde topzangers. Het is de frasering, het is de timing, het is een noot precies voor de juiste duur aanhouden die je soms onwillekeurig doet denken, terwijl je weet dat het niet zo is, dat je Ronnie zelf gaat horen. Om daar ook maar in de buurt te komen, vooral de juiste accenten in emotie te zetten, met een instrument, dat is op zich al een prestatie van jewelste. En het maakt daarvoor niet uit welk nummer je beluistert, Paul raffelt de nummers nooit af, juist alle kleine aspecten van de zang van Dio vind je terug. Als je liefhebber bent van de stem van Ronnie is dit al een heerlijk album om te luisteren. Benieuwd wat het dan met jou doet! Hoor je hoe liefdevol Paul dit heeft opgepakt en hoe zorgvuldig het resultaat is geworden? Of knap je misschien wel al af bij de gedachte dat je favoriete stem nu door een gitaar verklankt wordt?

Met de selectie van de nummers maakt Paul het zich zelf al evenmin makkelijk, van Rainbow, via Black Sabbath naar Dio, met daarbij het oorspronkelijke gitaarwerk ook steeds in handen van bepaald meesters van het instrument én topmusici in de verschillende bezettingen speelde hij dit album op de drums na, zelf in. Of hij nu zich stort op het geweldige Black Sabbath-nummer Neon Knights, de Rainbow klassieker Kill The King (waarvan Paul de liveversie van On Stage als basis heeft genomen), het gruizige en donkere Country Girl, het immer aansprekende Starstruck of Lady Evil, ze worden alle energiek uitgevoerd en het klinkt steeds alsof een strakke band het allemaal live speelt. Niets is minder waar.

De drums waren in handen van Bill Ray, maar toetsen, bas en gitaarpartijen verzorgt Paul allemaal zelf. Tel er dan ook nog maar bij op dat hij alle solo’s van Ritchie Blackmore, Tony Iommi en Vivian Campbell zijn eigen kleur geeft. En beide taken neemt hij met verve op zich en voert ze werkelijk prachtig uit. Hij speelt geen kopieën van de solo’s maar weet de geest ervan te vangen en zet er zijn eigen stempel op. Als je puritein bent én nog niet bent afgehaakt bij de gedachte dat je niet Ronnie gaat beluisteren, maar nota bene instrumentale versies, dan moet je je wel even over je eventuele voorliefde voor de exacte uitvoeringen van Ritchie, Tony en Vivian heen stappen om hiervan te genieten, maar als je dat kunt, openbaart zich de fraaie notie dat de jou bekende nummers meer ziel en leven nog kunnen bevatten dan je misschien zou denken.

Paul Gilbert is niet alleen de gitarist van Mr. Big, de band waarvan het laatste album, Defying Gravity alweer uit 2017 stamt, hij heeft ook een indrukwekkende reeks aan soloalbums op zijn naam staan waarvan onder andere, Behold Electric Guitar, uit 2019, de nodige indruk maakte. Wil je hem een keer live aan het werk zien? Mr. Big heeft een afscheidswereldtournee aangekondigd met Nick D’Virgilio (voorheen Spock’s Beard, Big Big Train -nog steeds-) op drums in plaats van de overleden Pat Torpey. De band doet Europa aan in 2024. Of Paul in de tussentijd ook nog tijd heeft om rond dit album te touren, dat is de vraag. Als je liefhebber bent van Ronnie James Dio én open staat voor een andere beleving van misschien wel jouw favoriete nummers, als de welbekende solo’s voor jou niet heilig zijn, dan is het meer dan de moeite waard om deze instrumentale benadering van nummers waar Dio zijn ziel en zaligheid in legde eens te beluisteren. Laat je verrassen, het is een verrassend goed album geworden dat niet alleen een fraai eerbetoon aan Ronnie is, het laat ook de enorme veelzijdigheid én klasse van Paul Gilbert horen. Zeer, zeer geslaagd.