Zo’n twee jaar geleden toonde Paul Carrack in een knappe gevarieerde set op Blues Peer nog eens zijn veelzijdigheid aan als multi-instrumentalist. Het blijven bovenal de soepele zangpartijen die overtuigen, ook op zijn recente platenproducties. Carrack is ondertussen bijna vijf decennia actief als muzikant met een interessante voorgeschiedenis in de jaren zeventig bij Ace. Carracks uit ’74 daterende How Long behoort ongetwijfeld bij het betere songwerk dat in die periode de hitparade bereikte evenals het in de vroege jaren tachtig bij Squeeze gerijpte Tempted dat Carrack samen zong met Glenn Tilbrook en Chris Difford. Na die periode bij Squeeze werkte hij samen met Nick Lowe en Clapton en zet ondertussen zijn solocarrière op de rails met The Nightbird. Vanaf ’85 maakt hij deel uit van Mike & The Mechanics, Mike Rutherford’s zijproject van Genesis maar blijft solowerk uitbrengen waarop zijn kompaan Chris Difford regelmatig opduikt. Op Carracks 17^de langspeler These Days levert Difford in vijf  songs de woorden aan en dat resulteert in meer dan behoorlijke songwerk. In een sobere maar oerdegelijke setting vormt zijn vertrouwde bassist  Jeremy Meek de ritmesectie met Steve Gadd. Uiteraard verzorgt Carrack het orgelwerk en zijn gitaarpartijen worden geflankeerd door Robbie McIntosh (Pretenders, Paul McCartney). Een meeslepend Amazing drijft op het beproefde recept een mengsel van blue-eyed soul en melodieuze pop. Life In A Bubble wordt gekleurd door geïnspireerde gitaarsolo en sluit enigszins aan bij Carracks laidback werk met Clapton.

In de meer strakke R&B van In The Cold Light Of The Day komt de blazerssectie samen met snerpende slides op de voorgrond, met een klassebak als Pee Wee Ellis, die zijn sporen bij James Brown verdiende, aan het roer is dat  evenmin te onderschatten. Vooral in de door lui wiegende reggae ritmiek gestuurde tracks, zoals Tell Somebody Who Cares of These Days, helaas net iets te laat voor een zomerhit, die zwoele titelsong. Perfect Storm leunt op een wat broeierigere, hitsige benadering maar meestal gaat het er net iets te gestroomlijnd en beschaafd kabbelend aan toe om echt te imponeren. Ongetwijfeld doet Paul Carrack dat wel op het podium tijdens de oktobertour.