Patrick Sweany
That Old Southern Drag
“Please don’t make me leave Ohio”, zingt Patrick Seany op zijn nieuwste album That Old Southern Drag. Geen idée of het een gedwongen of vrijwillig vertrek was, maar inmiddels is de 37 jarige muzikant toch weg uit die staat en woont hij in Nashville. Hoewel je de invloeden van die stad die bekend staat om de country op dit album hoort, toch zegt dat niets: de invloeden zijn namelijk zo divers dat het noemen van slechts één tekort doet aan het rijke geluid dat Sweany opnieuw weet te brengen.
Country, blues, folk, soul en rock (en dan ook nog eens 50’s, 60’s en 70’s), het komt allemaal voorbij op That Old Southern Drag. Echt raar is dat niet, als je weet hoe divers Sweany’s muzieksmaak is, dat zijn helden variëren van R&B zanger Bobby ‘Blue’ Bland tot ‘Swamper’ Eddie Hinton en van Tex-Mex held Doug Sahm tot soulpionier Ray Charles.
Producer van Sweany’s vorige twee albums Dan Auerbach is nu niet van de partij, deze keer is Joe V. McMahan hiervoor verantwoordelijk. Het geluid is daarmee wel wat veranderd (minder ‘Black Keys’-achtig, meer naar de soul), de kwaliteit is nog steeds even groot. Een paar punten die opvallen: de zang van Sweany is erg goed, lijkt zich per nummer aan te passen. Het ene moment is het soulvol (op The Edges klinkt hij ‘zwart’, op More & More klinkt hij zelfs zwarter dan zwart), het andere moment is het heerlijk rauw (op Sleeping Bag doet hij iets denken aan die van John Fogerty). De prachtige ballad Frozen Lake (die even doet denken aan Dark Side Of The Street) kent zelfs een hele fijne combi van die twee geluiden.
Ander opvallend punt is, dat hoe herkenbaar de muziek in zijn geheel ook is, Sweany weet telkens iets ‘eigens’ en daarmee iets verrassends toe te voegen. Of dat nou een tegendraadse drums is, een onverwacht break of een akkoord of gitaarloopje dat het nummer even in een andere sfeer brengt… Tel daarbij die rijke afwisseling in (sub)genres op en het zal duidelijk zijn: het album verveelt geen moment.
Het is waanzinnig knap hoe Patrick Sweany het (opnieuw) presteert om én in drie kwartier zo’n groot spectrum van muzikale stijlen af te gaan én ervoor te zorgen dat die twaalf nummers individueel dan ook nog van topkwaliteit zijn. Die verscheidenheid in stijlen maakt het wel lastig om één hoogtepunt te noemen. Dat kan ieder moment weer een ander nummer zijn, afhankelijk van je eigen stemming. Een extra reden om ervoor te zorgen dat je dit album thuis haalt!