×

Recensie

Jazz

07 maart 2021

Patrick Cornelius

Acadia: Way of the Cairns

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Whirlwind Recordings

Acadia: Way of the Cairns Patrick Cornelius Jazz 4.5 Patrick Cornelius – Acadia: Way of the Cairns Written in Music https://writteninmusic.com

Voor zijn zesde album schreef de Amerikaanse altsaxofonist Patrick Cornelius composities met de prachtige natuur, en de vergezichten, van het in de staat Maine liggende Acadia National Park in gedachten. Met een kwartet met daarin de geweldige Michael Janisch op contrabas, Paul Wiltgen op drums en Kritjan Randalu op piano is het een zeer bijzonder album geworden.

Een internationaal kwartet ook, waarbij Cornelius en Janisch allebei Amerikaans zijn (Janisch dan al wel vele jaren in Londen woont), Randalu geboren in Estland en al jaren wonend in Duitsland en Wiltgen geboren is in Luxemburg en nu wonend in de USA.

De mannen maakten, toen nog met trompettist Quintin Collins in de gelederen, van 2005 tot 2009 furore als The Transatlantic Collective, speelden wereldwijd ruim 200 concerten met elkaar, maar brachten onder die naam destijds maar één album uit onder de titel Traveling Song, via Woodville Records (met een latere reissue op Whirlwind Records) met destijds ook trompettist Quintin Collins in de band.

Tien jaar na hun laatste optreden doken ze in de lente van 2019 weer met elkaar de studio in om samen een album met vooral composities van Cornelius onder diens naam op te nemen. Cornelius heeft er een gouden greep mee gedaan. De chemie tussen de muzikanten spat vanaf de openingstrack, tevens de titeltrack, van de groeven en geeft elke compositie veel dynamiek en indringende onderliggende emotionele stromen.

Acadia: Way of the Cairns is hoewel onder de naam van Cornelius uitgebracht een echte group effort. Natuurlijk is dat ook de verdienste van Cornelius die in elke compositie met gevarieerd spel zeker prominent in het geluid zit maar al te goed weet dat als hij zijn medemuzikanten de ruimte geeft de composities alleen nog maar beter worden. Er wordt echt geweldig gemusiceerd op dit album.

De composities op Acadia: Way of the Cairns hebben een poëtische grondslag en een immer warme klank en sfeer zelfs als de band even doorpakt in improvisaties op solo’s. Tegelijk zijn de composities ambitieus opgezet met veel onderliggende muzikale lagen waarin Cornelius de verwondering en variëteit van het landschap van Acadia heeft willen vormgeven.

De opening/titeltrack (met Janisch in bloedvorm), Star Party, Blueberry Mountain (met een excellerende Randalu) en Seawall Sunrise zijn verbluffend goede openingstracks. Knap opgezet in verschillende lagen, opgebouwd met mooie losse ritmische accentverschuivingen en geweldig spel. Wiltgen en Janisch vormen een echt weergaloos goede ritmetandem. Wat een heerlijk losse/beweeglijke manier van spelen hebben ze allebei en wat voelen ze elkaar perfect aan.

Randalu mag de ontdekking van deze band genoemd worden. Hij bracht vanaf de eeuwwisseling reeds een reeks album via kleine labels uit. Zijn vriendschap met gitarist Ben Monder leverde de afgelopen jaren ook al twee mooie albums op, waaronder één op het grote ECM. Ook jazzgrootheid Dave Liebman nam hem al mee in zijn band. Zijn spel op Acadia: Way of the Cairns bewijst zijn status van belangrijk pianist die veel meer aandacht verdient dan hij tot op heden bij een groter publiek heeft gekregen.

Cornelius speelt zijn meesterlijke spel, wat schakelt deze man toch machtig van ingetogen en sfeer zoekend naar robuust, vrij en avontuurlijk. Natuurlijk weet hij als componist als geen ander wat de stukken verlangen maar juist ook door de inbreng van de medemuzikanten komt zijn spel nog harder binnen. Hartverwarmend met een gezonde dosis melancholie en tegelijk spelplezier, zoals je maar zelden hoort.

De eerste reeks composities krijgt met het indrukwekkende Darkest Night een wel heel rake opvolging. Het is wederom een zeer rijke compositie in fraaie lagen opgezet, geweldig spel (Janisch!!) en Cornelius die in grootse vorm de compositie steeds weer oplift. Ook Personal Beehives en On The Precipice zijn ijzersterke composities die wederom geweldig goed en levendig gespeeld gelijk optimaal beklijven.

De composities die Randalu en Wiltgen voor het album schreven sluiten op die van Cornelius naadloos aan. Met het majestueuze Valse Hésitante draagt het wonderlijke mooie spel van Randalu Cornelius naar wonderbaarlijke hoogten. Ook (dubbel) vinyl albumafsluiter Ten Years Later, door Wiltgen geschreven, en met Cornelius in de fijne hoofdrol, laat deze band in volle glorie horen.

Acadia: Way of the Cairns is een geweldig jazzalbum dat optimale aandacht verdient. Daarnaast kan deze fantastische groep muzikanten straks moeiteloos in alle belangrijke zalen geboekt worden. Typisch zo’n jazzkwartet dat op basis van dit nieuwe album elke zaal volledig plat zal spelen.

Kant A:

  1. Way of the Cairns
  2. Star Party
  3. Blueberry Mountain

Kant B:

  1. Seawall Sunshine
  2. Darkest Night
  3. Ten Years Later

Kant A:

  1. Personal Beehives
  2. Valse Hésitante
  3. On the Precipice