Het uit Londen afkomstige Veronica Falls zet zichzelf in 2011 op de kaart als veelbelovende nieuwe indie shoegazer act. De prachtige door de donkere jaren tachtig beïnvloedde sound leidt tot twee aangename albums. Na het verrasende gelijknamige debuut volgt al te snel de Waiting for Something to Happen zwanenzang. In 2014 ontstaat er ruimte voor andere projecten en komt Veronica Falls op een laag pitje te staan. Nadat vier jaar later definitief de stekker er uit gaat komt een maand later het trieste bericht naar buiten dat drummer Patrick Doyle onverwachts is overleden. Zangeres Roxanne Clifford gaat uiteindelijk voorzichtig met haar solocarrière verder. Het wachten wordt beloond, onder de treffende naam Patience brengt ze met het synthpop getinte Dizzy Spells haar eerste solo album uit.

Zou deze luchtigheid noodzakelijk zijn om totaal schoon aan een nieuwe fase in het leven te beginnen, of wil het rouwproces domineren. Ondanks dat er in de zang van Roxanne nog steeds wat dromerigs en neerslachtigs verborgen zit, zorgt de pompende elektronica voor een heerlijk ouderwets synthesizer gevoel. Lekker heen klooien met de herhalende Roland TR-505 drumbeats en de minimale mogelijkheden die de voorgeprogrammeerde discodeuntjes te bieden hebben. Veel meer is er vroeger niet nodig en ook nu stemt het tevreden. Het zijn allemaal compacte songs die de lengte van een gemiddelde 45 toeren singeltje hebben. Ze laat niet helemaal het verleden van Veronica Falls achter zich. Bassist Marion Herbain neemt tevens achter de microfoon plaats. Hij volgt met de diepgaande rustige zware stem het hemelse hoge bereik van Roxanne. De twee stemmen matchen prachtig met elkaar, waarbij Marion de frontvrouw in Aerosol overtroeft, ondanks de onzekere zuiverheidsfoutjes.

Door haar zang distantieert Patience zich van haar mannelijke collega’s die met hun liefdesliedjes vooral de vrouwelijke fans tot zich willen winnen. Want het is in de jaren tachtig veelal haantjesgedrag. Terwijl de boybands tot serieus gewaardeerde artiesten uitgroeien, blijven de dames achter. Willen ze iets bereiken dan is daar voornamelijk de Top 40 producer die de songs kant en klaar aanlevert. Dizzy Spells is helemaal door Roxanne Clifford uitgedacht. Ze straalt een brutale zelfverzekerdheid in The Girls Are Chewing Gum uit. Ooit is het stoer om meisjes die fel gekleurde hubba bubba kauwgom te zien kauwen. Het liefste inclusief de knappende bellen waarvan resten in de getoupeerde haren blijven zitten. Mierzoete tracks gezongen door een assertieve vrouw.

De onderdrukte twijfels laten Dizzy Spells zwaarder ademen. Nog steeds is het gemis van goede vriend Patrick Doyle in het sentimentele verloop hoorbaar. Zo’n impact bepaald je leven, het kost de nodige tijd om het verlies voor alle bandleden een plek te geven. Al is gitarist James Hoare de enige die zich nog wat afzijdig opstelt. Ondanks de verschillende kijk op de tracks laat ze pas bij de laatste Silent House track de elektronica meer los. Met de barokke pianobegeleiding verkent Patience de meer traditionele folk hoek. Zou dit de nieuwe richting worden? We wachten geduldig af. De opzet is dat Dizzy Spells de basis vormt van een allesomvattende live ervaring, waarbij de klinische sound met de nodige gastmuzikanten vorm krijgt. Ook de aankleding, belichting en een goede geluidsinstallatie krijgen de aandacht. Mooie idealen, hopelijk lukt het ze om ze waar te maken.