Pat Metheny is een man die altijd open staat voor nieuwe muzikale ideeën en daar vaak genoeg mee verrast. Al enkele jaren geleden praatte hij in interviews over een methode waarbij hij niet alleen zijn gitaarspel kon ‘dubbelen’ maar een hele band zou kunnen nabootsen. Diverse artiesten probeerden reeds eerder zoiets (zoals singer-songwriter James Taylor in zeer bescheiden vorm met zijn one-man-tour zo’n twee jaar geleden nog) maar Metheny liet het plan jaren weken en maakte vorig najaar de opnamen voor het album dat nu als Orchestrion in de winkels ligt.

De albumtitel verwijst naar de late 19e en begin 20e eeuw waarin grote mechanische instrumenten gebruikt werden om de klanken van een volledig orkest na te bootsen. Metheny speelde, alle op maat gemaakte, instrumenten via onder meer solenoïde knoppen en pneumatische aandrijvingen, zelf in en creëerde zo zijn eigen orkest/band. Het blijkt een volslagen origineel als geniaal idee. En het moet live waarbij hij het gehele arsenaal aan instrumentarium meeneemt een buitenissige ervaring zijn. Maar hoe verbluffend knap het album in eerste instantie ook klinkt de aandacht wordt al snel afgeleid door het feit dat de composities niet altijd even origineel en vooral spannend willen worden. Alsof Metheny meer bezig is geweest om alles, qua instrumenten, te laten kloppen.

Natuurlijk is Metheny’s spel weer buitengewoon en is het ‘samenspelen’ tot in de finesses kloppend. Maar je voelt dat dezelfde composities in de handen van zijn eigen PMGroup (toestenman Lyle Mays, bassist Steve Rodby en de geniale drummer Antonio Sanchez) pas echt van de grond zouden zijn gekomen. Want hoe interessant het idee van Orchestrion ook is, wat het album het meeste mist zijn echte muzikanten die de muziek warmte en spanning zouden hebben gegeven.