Volledig weggeblazen worden door een album van een artiest die je al meer dan 35 jaar bewondert om zijn muzikale ambities, waar vind je dat nog? Hij nam er ruim de tijd voor (het laatste album KIN (←→)) verscheen in 2014), maar wat maakt gitarist Pat Metheny met From This Place maar weer eens heel erg duidelijk wat een gigantisch talent hij toch heeft en hoe hij je kan vervoeren met zijn muziek.

From This Place werd opgenomen met een gedeelte van de band waar hij de afgelopen jaren veel mee speelde. Dus met Linda (Mya Han) Oh op bas, Antonio Sanchez op drums en nieuwkomer Gwilym Simcock op piano, een band dus met een Mexicaanse, Maleisisch/Australische en Welshe/Britse achtergrond. Nog belangrijker is de inbreng van de Hollywood Studio Symphony, die in de klankkleuring een wonderbaarlijk mooie en dragende hoofdrol speelt.

De tot bijna 13 minuten lang opgetrokken albumopener America Undefined, legt gelijk in volle lengte de ambities van Metheny neer. Wat een hartveroverende trip vol emoties is dat gelijk. Alles wat Metheny als componist zo verschrikkelijk interessant maakt zit in deze compositie verwerkt. Het avontuur, de overweldiging en de briljante, filmische opbouw met spanningsvelden en emoties. En wat speelt de band hecht en prachtig en wat is Metheny in bloedvorm.

Wat valt Simcock bij de albumopener ook gelijk op. Wat een geweldige pianist is dat zeg en wat een fantastische ontdekking van Metheny (en nee, de voorspelbare vergelijking met Lyle Mays laat ik weg). Luister ook eens naar alle soundscapes die in de composities verwerkt zijn (of zijn het echt Sanchez en (gast)percussionist Luis Conte, die die trein nabootsen?). Het is alsof je met Metheny door Amerika reist. America Undefined overweldigend noemen is bijna een understatement.

Gelukkig neemt hij met het daarop volgende, en wederom fijn langgerekte, Wide And Far iets gas terug. Prachtige compositie ook weer waarop hij maar weer even groots laat horen hoe zijn gitaarspel nog steeds rijker wordt. Mooi hoe Simcock zijn rol daarna overneemt en hoe de strijkers een extra warme gloed aanbrengen.

You Are heeft die wervelende structuur weer die ook de openingstrack zo overweldigend inkleurde. Opgezet vanuit een simpele gitaar/pianomelodie ontspint zich wederom in verschillende lagen een weergaloze compositie die alles wat Metheny als componist, en vergeet dan vooral ook het werk dat hij schreef voor films niet, samenvat. Ambitieus en groots met de fantastische Sanchez in de hoofdrol. You Are, net als America Defined, zijn composities die Metheny meer dan ooit als een van de allergrootste componisten van de afgelopen decennia op de kaart zetten.

Same Here met zijn door bossa beïnvloede strijkersarrangement en ritmes is het warme bad waar je daarna in mag stappen. Niet vreemd dat een vergelijking met de composities van Secret Story, zijn grootse meesterwerk uit 1992 en volop beïnvloed door Braziliaanse ritmes, voor de hand ligt. En oh, wat klinkt het weer hartverscheurend als zijn gitaar-syntheziser de extra emoties kracht bijzet.

Pathmaker is vervolgens tijdloze Pat Metheny met verrukkelijk gitaarspel en een wederom weergaloze Simcock. Wat heeft Metheny een weergaloos goed oor voor muzikanten die hij om zich heen wil hebben. Met een geweldig en retestrak spelende band en een erg fraai ingehouden strijkarrangement ook. Ah… en dat outro!

Het fraai ingetogen The Past In Us heeft door het akoestische spel van Metheny, de prachtige pianopartij van Simcock, de hartverwarmende harmonica van Gregoire Maret en de rake strijkers weer die filmische emotionele verovering waar Metheny ook al patent op heeft.

Everything Explained kondigt Metheny met een heerlijke losse gitaaraanslag aan om vervolgens solerend weer eens fascinerend los te gaan. Wat een fantastische gitarist blijft het toch. Mooi hoe hij vervolgens Simcock de ruimte geeft om ook zijn geweldige spel, in ideale samenwerking met Sanchez, weer te laten horen en zelf buitengewoon sterk terug te komen met strijkers daar glansrijk overheen.

Van gezongen Metheny tracks houd ik eigenlijk niet echt, behalve als de vocalisten David Bowie (This Is Not America) of Meshell Ndegéocello, zoals op dit album op de titeltrack, zijn. Ndegéocello maakt er een groot feest van met fraai in elkaar overlopende vocalen. Met de warmte van haar stem, de akoestische gitaar van Metheny en de wederom zeer raak geplaatste strijkers is ook deze compositie, hoewel flink anders, volledig in de roos.

Sixty-Six is weer zo’n rijk geschakeerde Metheny compositie met vele, vele lagen. Ongelooflijk hoe Sanchez vanuit een shuffle de compositie op- en uitbouwt, hoe mooi ook hoe Oh daar in integreert, de strijkers zich daar langzaamaan overheen trekken om vervolgens Metheny daar weer majestueus overheen te zien verdwijnen. Wat een grandioze opbouw naar climax ook weer en wat een fascinerend ingehouden finale.

Albumafsluiter Love May Take A While is zo’n Metheny compositie die weer zo’n warme deken is die alleen Metheny je kan aanreiken. Wat klinkt hij met zijn subtiele gitaarspel in combinatie met strijkers toch heerlijk melancholiek en emotievol. Een prachtig einde aan een wonderbaarlijk mooi album.

From This Place heeft alles in zich wat Pat Metheny zo bijzonder maakt. Een album van zo’n grote muzikale klasse dat die de vergelijking met meesterwerken als de eerste Pat Metheny Group of soloalbum Secret Story (om er maar een paar te noemen) prima aan kan. Maar From This Place gaat nog vele malen verder. Uitkijken naar nieuwe muzikale horizonten is datgene wat Metheny al decennia lang zo vreselijk interessant houdt en op dit nieuwe album is dat niet anders. En met deze ‘nieuwe’ groep muzikanten om zich heen bereikt hij bijna het onmogelijke.

From This Place is een album waarop zo verschrikkelijk veel gebeurt dat je er de rest van je leven nieuwe muzikale lijnen in zal blijven ontdekken. Waarbij het album dan ook mooie verwijzingen kent naar composities die hij eerder geschreven heeft (het slot van Sixty-Six roept herinneringen op aan het einde van het weergaloze, op drum and bass beats gedijende, The Roots of Coincidence van Imaginary Day uit 1997, de harmonica van Maret natuurlijk aan die van Toots op Always and Forever van Secret Story uit 1992). Maar dat maakt het allemaal alleen maar spannender om te doorgronden.

From This Place is een grandioos, verbluffend mooi en overweldigend tijdloos meesterwerk van een absolute jazzgrootmeester.