Pascal Schumacher
Drops and Points
De uiterst getalenteerde vibrafonist en bandleider Pascal Schumacher duikt na het uitstekende Left Tokyo Right eindelijk weer op. In Drops And Points experimenteert de muzikant met een jazzachtergrond deze keer met electronica.
Die electronicaïnvloed was al te horen op voorganger Left Tokyo Right, zij het veel subtieler en op de achtergrond. Op het nieuwe Drops And Points komt die heel prominent naar voren en gaat de componist/vibrafonist de uitdaging aan om zich te storten op een nieuwe, deels onbekende wereld.
De Luxemburgse Schumacher zit volop in een muzikale transformatie en nam daardoor na twee jaar intensief touren met Tokyo Left Right in vriendschap afscheid van zijn kwartet. Een door Bachar Mar Khalifé gearrangeerde muzikale blind date met de Franse meestergitarist Maxime Delpierre leidde tot dit nieuwe, ambitieuze project. Delpierre, een muzikant met veel liefde voor precisie, kan verschillende genres (jazz, rock, electropop) aan en zorgt in duo met Schumacher voor muzikale chemie.
Twee geweldige muzikanten die even de muzikale geschiedenis achterboord gooien en een nieuw en uiterst modern klinkend project uitdokteren, daar gaat het in dit Drops And Points om. Bovendien, en daar is het duo volledig in geslaagd, gaat het in wezen om een mooi aaneengelast geheel waardoor het een beetje onzin is om er afzonderlijke tracks uit te gaan lichten.
Het maakt van het wederom door Joachim Olaya (o.a. Tristano, Agoria,..) geproduceerde Drops And Points een behoorlijk dromerig, zelfs naar minimalistische ambient neigend album waarin soms beats de overhand krijgen, maar ook ijl gitaarwerk en subtiele percussie en vibrafoon de overhand nemen. Minstens zo opmerkelijk is hier de inbreng van een strijkkwartet (violen, cello). Laat je hierdoor niet verrassen want Schumacher/Delpierre zoeken onder meer heil in de wereld van dance.
Drops And Points voelt aan als een wondermooie, fraai gebalanceerde suite in zeven hoofdstukken. Muziek waarvan je direct aanvoelt dat het een bijzonder project is, zowel voor de muzikanten als voor de fanbase. Zo vlijt het nieuwe album van Schumacher (met fraai artwork van Michel Welfringer overigens) zich naast de nieuwe Nicolas Jaar, al is die laatste veel extraverter en politiek geladener dan dit album. Toch zijn er onmiskenbaar gelijkenissen: de door electronica gestuwde muzikaliteit bijvoorbeeld net als de creatieve vrijheid die de omgang met electronica vrijmaakt.
Dat leidt ons tot de conclusie dat Schumacher met dit bijzonder uitdagende album hier een topprestatie levert, wat ongetwijfeld tot uitdrukking zal komen tijdens de komende tournee. We kunnen haast niet wachten om hem live aan het werk te zien met het nieuwe materiaal. Hopelijk weten festivals als Jazz Middelheim en Gent Jazz hier raad mee.