Het zijn turbulente tijden vol dreiging. Critical meltdown nadert. Pascal Plantinga legt met Das Volk ist ein Fressendes Kadaver de vinger aan de pols van de tijd. De plaat is een weerslag van de existentiële spanningen tussen hoop en wanhoop, de stand en staat van de mensheid, in een tijdperk van veranderingen.

Nu is Plantinga, die je kunt typeren als ‘pop excentriekeling’ en ‘electro-songschrijver met een vijfsnarige bas’, niet iemand die in dit kader met een loodzware plaat zal komen. De elektronica op het album is niet alleen donker, confronterend en intrigerend maar net zo hard kleurrijk, bizar, speels, brutaal en verleidelijk. En de samenwerking met de Duitse elektronica-pionier Pyrolator – een naam waar je mee kunt aankomen – geeft de muziek nog extra beeldende kracht. Het is een even logische als geslaagde samenwerking, die overigens alweer lang loopt.

Das Volk … opent intrigerend, unheimisch met Dangerous Times. De toon is gezet. Elektronische muziek die veel meer geschiedenis en invalshoeken in zich draagt dan het merendeel van de laptop-producties van vandaag de dag. Plantinga lardeert zijn muziek regelmatig met de meest uiteenlopende vocalen, zowel in het Duits (de titeltrack bijvoorbeeld) als in het Engels (het merendeel).

‘Accept the reality of events that defy explanation’; het is een treffende quote die opduikt in Love Rocks in my PO Box, een prikkelende, eigenzinnig vormgegeven electropop-escapade. Hierna is Captain Slangpal Swings the Gangplank een soort opiumroes. Als we vervolgens tijdens Tina! Tina! regelmatig op het verkeerde been worden gezet – waar gaat dit allemaal heen? – en in de volgende track klarinetklanken opduiken, zijn we binnen een kwartier al in een soort bizarre schaduwwereld beland. Maar wel eentje met genoeg zuurstof en kleur.

Hater from the Crater: borrelend en omineus. Het begint allemaal met wat trillingen en de lucht van eieren. De vulkaan staat op uitbarsten: ‘She is the hater from the crater’. Quality Jet Rooter is een tijdloos miniatuurtje dat qua sfeer ook in de pioniersjaren van de electropop gemaakt had kunnen zijn. ‘I found myself engaged with a giant question mark’, aldus Plantinga richting het einde van de plaat, op She Was a Pina Bausch Impersonator. Ja, de kracht van het album komt voor een flink deel ook van de prikkelende teksten en titels. Het geeft de muziek en vertellingen van Plantinga (op voorhand al) een extra lading mee.

Het afsluitende Bird in Disguise is na al het avontuur een beetje kitscherig, al mengt Plantinga dat natuurlijk wel met rariteiten als una paloma blanca en een stem die je niet direct verwacht bij deze dream pop (pastiche). Beter zijn de nummers op de 10-inch die bij het cd-album komt. Het is een fraaie gatefold met twee tracks die tot het beste horen op deze release: Something’s Not Kosher en We Come in Peace zijn bevreemdend, spannend en roepen tegelijkertijd de sferen op van de betere filmsoundtracks en experimentele synthpop van de jaren zeventig en tachtig.

Na Haarlem Underground en Stockholm­_1974 is Das Volk ist ein Fressendes Kadaver de derde mooie release in korte tijd op Blowpipe. Het zijn allen werken die even hard wenken en fascineren als ontregelen en uitdagen. Met andere woorden: ze blazen lekker wat extra avontuur door het Nederlandse muzieklandschap.