Ga er maar aan staan. Met je 14e album nog steeds relevante muziek maken. Het lukt Paradise Lost op The Plague Within. Wederom is deze nieuwe grafzerk weer harder dan de voorgaande albums. Vanaf Paradise Lost (2005) is hun doomsound weer steeds heftiger geworden, met vooralsnog The Plague Within als ultieme mokerslag.

Het wil zeker niet zeggen dat de sferische elementen zijn verdwenen, zeker niet. Ergens vanuit de drassige grond van net gedelgde graven kruipen nog steeds inktzwarte, maar zeer mooie melodielijnen naar boven. Eternity Of Lies en Sacrifice The Flame zijn daar een mooi voorbeeld van.

De uitsapjes van gitarist Gregor Macintosh (Vallenfyre) en Nick Holmes (Bloodbath) hebben er wellicht aan het extremere geluid bijgedragen. Zo is Flesh From Bone zo’n beetje het snelste en hardste nummer dat de band ooit heeft opgenomen. Het zwaardere en logge beukwerk van Punishment Through Time doet, mede door de manier van zingen van Nick Holmes aan Trypticon denken. In het bombastische Victim Of The Past worden cleane en extreme vocalen gebruikt.

Ook met de zomer in aantocht is er geen greintje licht te bespeuren in het donkere zwarte wereld van Paradise Lost. Afsluiter Return To The Sun dat start met een koor en de extreme vocalen van Nick Holmes, wrijft dat de luisteraar nog eens even dik in.

The Plague within is een prima album dat alle kenmerkende facetten van het geluid van PL combineert in een pakkend en behoorlijk heavy album