De breuk van Slint valt samen met het vertrek van zanger Brian McMahan. Gekweld door de depressies in zijn hoofd laat hij zich tijdelijk in een psychiatrisch ziekenhuis opnemen. Er volgen geen optredens meer en de net eerder opgenomen Spiderland krijgt geen vervolg. Deze plaat staat aan de basis van het mathrock subgenre en zal tot een cultklassieker uitgroeien. De bandleden stippelen vervolgens hun eigen koers uit. De veelzijdige multi-instrumentalist David Pajo is in loondienst bij Will Oldham, Billy Corgan (Zwan), Tortoise en Interpol en brengt onder zijn Papa M alter ego een aantal verdienstelijke soloplaten uit.

In 2015 wordt hij net op tijd gered als hij uit het leven wil stappen. Het fragmentarische, zwaar experimentele rockende Highway Songs stamt uit deze duistere periode. Twee jaar later verschijnt de wederopstanding met A Broke Moon Rises, maar een echt vervolg blijft uit. Als Gang Of Four kernlid Andy Gill in de winter van 2020 overlijdt, neemt David Pajo op respectvolle wijze zijn plek in. Na de geplande Gang Of Four tournee twee jaar later neemt de muzikant alle tijd om aan de A Broke Moon Rises opvolger te werken. Net als Kim Deal staat David Pajo bij de dood van Steve Albini stil en verwijst de Ballads Of Harry Houdini albumtitel letterlijk naar deze grootheid.

Ballads of Harry Houdini is volledig in eigen beheer opgenomen, maar wordt vervolgens wel door Drag City uitgebracht. Het instrumentale Thank You for Talking to Me (When I Was Fat) fuzz werkstuk geeft zijn donkere dagen kleur. Zijn gitaar knalt dwars door een repeterende groove heen. Het is de overdosering aan pijnscheuten die al jankend tevoorschijn komt. David Pajo verkeert in bloedvorm en introduceert nieuwe facetten van zijn spel, die voorheen nog in zijn hoofd rond borrelden. Dat David Pajo een verdienstelijke gitarist is, bewijst hij hier nogmaals, maar dat hij ook aardig kan zingen laat hij in Ode To Mark White wel horen. In de kroegfolk van Ode to Mark White zwalkt hij verbaal alle kanten op. Dronken van geluk proost hij op het leven, al proostend beproeft hij dezelfde grenzen van dat geluk. De woorden zijn heerlijk onnavolgbaar, toch voelen ze verder goed aan.

People’s Free Food Program transformeert sixties psychedelica via een kosmische krautrock tijdmachine naar het huidige digitale netwerk. Papa M schuwt de moderne technieken niet en maakt er gretig gebruik van. De tegendraadse drumpartijen zorgen voor de nodige verwarring en laten zich door de trippende gitaarakkoorden echo’s overstemmen. Een beetje vreemd, maar wel lekker. De invloed van de nog steeds actieve George Clinton drukt een stempel op de seventies cross-over Barfighter metal P-funk. Een groot tekstschrijver zal David Pajo nooit worden, Rainbow of Gloom is net zo vaag als Ode to Mark White. Laten we stellen dat het verregende regenboogpalet de duisternis met het licht mengt. Er zit heel veel Mark Oliver Everett (Eels) melodramatische tragiek in de overdracht.

Is het diefstal als je van jezelf steelt? Of mag je eerder uitgewerkte ideeën gewoon schaamteloos binnen smokkelen? Devil Tongue is een herbewerking van het sobere Arundel thema dat de rode draad op Live From A Shark Cage vormt. Er zit net wat meer jangle surfpop in verwerkt dat het net wat luchtiger maakt. Ballads of Harry Houdini bezit een deel van die berekende Slint chemie, maar is bij lange na niet zo geniaal als de onaantastbare status van Spiderland, al kostte het mij toen al de nodige luistersessies voordat het kwartje viel. David Pajo functioneert voortreffelijk als inhuurkracht en houdt zich alleen ook prima staande. Toch mis je iets in de afronding wat in groepsverband dus wel aanwezig is.