Het rasperige, de wendbaarheid, het kunnen variëren in wat hij zingt. Maar steeds is ie er weer, die ongelooflijk fijne en rakende stem van Paolo Nutini. Volksstammen zullen van de Schot vooral een nieuw album hebben verwacht waarop hij zichzelf en zijn fans een lol zou doen met weer een paar radiogeschikte nummers. Weet je wel, prima om te streamen, makkelijk én door als je het zat bent. Dat door als je het zat bent, dat is misschien wel wat Paolo in gedachten had, maar dat begon pas te tellen na zestien nummers en pakweg zeventig minuten. Teveel voor diezelfde volksstammen die vooral door willen kunnen klikken, zappen of hoe je het ook wil noemen, als een nummer hen niet aanstaat.

En ja, naast de lengte van het album haalt Paolo het ook nog eens in zijn hoofd om nummers op te nemen die in de verste verte niet in de buurt van een hit gaan komen. Experimenteel, gitaar georiënteerd, gedreven door de bas. En he, moet dat nou echt, al die afwisseling. Als je het gemak wil van herkenbaarheid, dan is dit album een grote teleurstelling voor je, want het is vooral een album om de tijd voor te nemen, om te ontdekken.

Ja, in de jeugd van allen die jij nu misschien als boomer ziet, was dat heel gewoon. Een band of artiest had een album opgenomen, vinyl, twee kanten, misschien als dubbelaar wel vier én je ging het album luisteren. Liefst met de teksten en de hoes erbij: wat kon je allemaal ontdekken? Wat zei het artwork je over de muziek? Waar lieten de teksten je naar toe dwalen? Wie speelde er nou allemaal mee en wat was de geschiedenis van de nummers? Onontdekte werelden voor jou en je vrienden en vriendinnen misschien én bovendien, waar haal je de tijd vandaan? Het gemak dient toch de mens? Door, door, door en geen tijd voor het ontdekken wat die artiest nou allemaal precies bedoeld had. Tuurlijk, je kunt je gerust afvragen of dat gedachten waren die bij Paolo opkwamen tijdens het maken van het album én ja, je mag zomaar aannemen dat dit lichtelijk gechargeerd was, maar wat een afwisselend album is het geworden! Wat een begeesterende trip deelt Paolo met ons met dit album! En wat is er enorm veel te ontdekken. Van opener Afterneath via Acid Eyes, Lose it, Petrified In Love, Children Of The Stars, Heart Filled Up naar Writer én met alle andere nummers als tussenstop. Wat een variatie, wat een feest! Ja, je kunt misschien wel nummers aanwijzen die het meeste bij je binnen komen, maar het album is gewoonweg zó sterk dat dat niet hoeft. Ga het luisteren, liefst een fysiek exemplaar en bepaal zelf wat jij het mooiste vindt.

Het is een album geworden waarin de veelzijdigheid van zijn stem straalt én vooral de manier waarop Paolo laat horen dat hij beduidend meer is dan een hitmachine voor de massa’s. Zijn nummers ook, weet je wel. Sterker, als je naar dit album luistert, vooropgezet dat zijn stem je weet te raken, dan is het de combinatie van de veelzijdige inzet van zijn stem én de veelzijdigheid van de nummers die je bij je kladden pakt. Het is alsof Paolo het altijd al in zich had; zijn stem klonk voor mij nooit als “zomaar” een eendagsvlieg. Dit album, met zijn heerlijke instrumentatie, gedreven spel, heerlijke liedjes en lange songs, boordevol afwisseling doet je Paolo in je armen sluiten. En dit album natuurlijk. Durf jij je open te stellen voor een zanger die zich geeft in liedjes die je misschien niet verwacht, die zich in liedjes kwetsbaar durft op te stellen, die net zo makkelijk pop, punk, soul, folk als rock op één album samenbrengt én het tegelijkertijd consistent weet te brengen, dan is dit album voor jou.

Zestien nummers ontdekken. Zestien nummers afwisseling, zestien nummers Paolo Nutini. Zestien nummers genieten. Had ik het al gezegd? Prachtalbum!