Ondanks dat Pale Waves ondertussen alweer tien jaar actief is, blijft deze band zoekende naar de geschikte sound om hun songs te etaleren. Na de synthpop van My Mind Makes Noises veranderen ze vervolgens hun koers en verfijnen ze het popgeluid met het toegankelijke Who Am I? . Ook dit geeft niet de gewenste voldoening waarna ze met Unwanted een lichte postpunk variant een kans geven. Het blijft wat goedkoop scoren en ook met Smitten gooien ze het weer over een totaal andere boeg. Het is de dreampop variant waarmee The Cranberries in de jaren negentig hoge ogen gooit. Er zit zelfs zoveel The Cranberries in dat Heather Baron-Gracie zelfs de Dolores O’Riordan snik imiteert. Ze zitten dus nog steeds in de Who Am I? fase, het is nog steeds niet helemaal duidelijk waar Pale Waves voor staat.

Glasgow gaat zelfs naar de hoogtijdagen van het Schotse muziekklimaat uit de jaren tachtig terug. Verregende trieste melancholica met een donker randje. Als basis gebruiken ze letterlijk de melodielijn van She Sells Sanctuary van The Cult en draperen daar een flinke lading aan starre postpunk nostalgie overheen. Het is de liefde voor een vreemde liefde in een vreemde stad. Het is de liefde voor een gepasseerde muziekstroming in een gepasseerd tijdsbestek. Het is dus de nieuwste versie van kameleon Pale Waves, en stiekem voelt het allemaal best oké aan. Johnny Rotten zal zich humeurig afreageren op de Not a Love Song. De fuck you houding van Heather Baron-Gracie is een lachertje tegenover de punk attitude van het voormalige straatschoffie. Soms moet je zelfs van een songtitel afblijven. Pale Waves geeft een poptwist aan een mislukte romance.

Het duizelingwekkende Thinking About You, het hoopvolle Perfume, de ontlokkende Imagination tienerliefde, het lastige zweverige Last Train Home gothicwave, het verdriet van zich af dansende Hate to Hurt You, de verbale agressie in het lieflijk gezongen Seeing Stars. Veelal oppervlakkige gebroken relatie liedjes, of nummers over de aarzelende start om elkaar lief te hebben. Vooruit, met hier en daar een opgewekte positieve Kiss Me Again uitzondering. Het hemelse Gravity overstijgt de vrouw-vrouw liefde, de overkoepelde kracht is hier de religie. Hoe mooi is het dat Heather Baron-Gracie daar juist niet afkerend tegenover staat en die keuze respecteert en accepteert. Op muzikaal gebied is het allemaal eerder en beter gedaan, maar nu overstijgt ze haar schrijverskwaliteiten door een amper eerder besproken ethisch dilemma in de weegschaal te leggen. Het is een van de spaarzame geslaagde gelaagde momenten op het verder wel heel voorzichtige Smitten.