×

Recensie

Rock

03 september 2020

Pain Of Salvation

Panther

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Inside Out

Panther Pain Of Salvation Rock 4.5 Pain Of Salvation – Panther Written in Music https://writteninmusic.com

De openingsklanken van het album, van het bijna ziedende Accelerator, ze laten ons horen dat Pain of Salvation nog niets veranderd is. Juist omdat ook dit nummer weer zó nadrukkelijk anders is dan wat de band eerder deed, is de experimenteerdrang van de band nog steeds datgene wat, trefzeker als altijd, het ultieme Leitmotiv van Daniel Gildenlöw en zijn mannen is. Geen twee albums die zomaar op elkaar lijken, geen formule-aanpak van hun muziek, maar altijd de uitdaging in hun muziek leggend, dat is Pain of Salvation ten voeten uit.

In The Passing Light Of Day, het vorige album van de Zweden was een absoluut hoogtepunt in het oeuvre van de band. Afwisseling alom, diepe intense tracks en een geweldig samenspel tussen de stemmen van Daniel en de inmiddels vertrokken gitarist Ragnar Zolberg. Het prachtige Meaningless op dat album was een bewerking van een nummer van Sign, de voormalige band van Ragnar. De thematiek: de ervaringen van Daniel in het ziekenhuis, in een situatie die hem de dood in de ogen deed zien. Geen gemakzuchtige teksten over de liefde, ditjes en datjes, maar diep de emotie in. Niet zich zelf ontziend, maar tot de bodem gaand. Ook over escapades buiten de huwelijkse bedstee.

Wat brengt ons Panther? Een beeld van de wereld verdeeld in twee soorten mensen, dogs en panthers. De dogs vormen de grote massa, de panthers zijn de mensen die niet automatisch passen, de mensen die niet aan de norm voldoen. Gildenlöw gaat opnieuw de diepte in en plaatst zich zelf als panther in deze wereld van dogs. Accelerator zet de twee uitersten al meteen recht tegenover elkaar: “We give you the brilliant, the crazy, the fools, the gifted and the troubled. You normals will follow the ones you choose. Now, maybe that’s the problem here.” Het nummer stuitert alle kanten op; met gretige verbetenheid in de stem van Daniel. Elektronica vermengd met gitaren en een dwarse beat. Pain of Salvation is terug.

Unfuture kleurt donker en zet het contrast nog scherper neer. Een wereld met als enige norm het normaal en vooral niet afwijken, niet wild zijn, pas nou gewoon in het keurslijf. Dan is alles goed. De clip van het nummer laat een perfect gestileerde hond zien, de wolf nadrukkelijk herkenbaar in zijn voorkomen en nooit, nooit dus ver van zijn dieper gelegen wortels. Een wolf in hondskleren die iedereen mak wil houden. Als Accelerator het binnen komen van de ring is, het in de ogen van de tegenstander kijken terwijl het gevecht begint, dan is Unfuture de eerste klap die uitgedeeld wordt. De match, de dans begint. Er gebeurt veel in het nummer. Toch is het niet te vol, het is niet teveel. Zoals wel vaker bij Pain of Salvation onderstreept de muziek de tekst. Het schuren, het niet conformeren, de dans van wat je zou verwachten én de draai die de band er aan geeft. Industrial ontmoet blues ontmoet een vleug wereldmuziek, fileert je, pakt je rauw en onversneden. Zoals de gewone mens misschien geen ruimte laat voor de anderen?

Restless Boy begint onschuldig, had zo in de popwereld van vandaag de dag gepast. Elektronica, een lichte beat, de vervormde stem van Daniel. Het lijkt zelfs dansbaar. De gitaar op de achtergrond na anderhalve minuut doet al iets vermoeden. Dan als de twee minuten grens voorbij is, gaat de scherpte er ongemeen hard in. De confrontatie tussen normaal en anders op toon gezet tegen een stuiterriff van jewelste. De eerste keer het nummer horen brengt verwarring. De drums van Léo Margarit, hoor eens hoe hij zijn plek inneemt, van subtiel, tussen trippy en jazzy in naar stuwend strak als staal. Het nummer groeit.

Dat doet het album ook. En hoe. De band heeft het gewoon weer voor elkaar geschopt. Een album dat compleet is, waarvan de nummers zó en niet anders horen, qua volgorde, qua sfeer. En weer is het Gildenlöw die met zijn aanpak en zijn team muzikanten een album maakt dat helder maakt hoe je progressieve muziek maakt. Weg conventies, weg verwachtingen. Pain of Salvation doet wat Pain of Salvation het beste doet.

Wait klinkt daarna, bij de start redelijk ontspannen, maar het toetsenloopje, het ritne dat je er door heen hoort, je hart gaat er zowat van racen. Emotionele zang van Daniel en dan een Spaanse gitaar die hetzelfde motiefje mee gaat spelen. Innerlijke rust? Vergeet het maar. De tekst moedigt ook al niet aan. “I have left you helpless again.” Het niet bij de norm passende, het aangeven te zullen veranderen, het niet kunnen. Hoe lang heb je de tijd? Hoe lang kun je wachten?

Keen To A Fault, je hoort de eerste tonen en het nummer bouwt zich rustig op. Hier echter ook weer het jachtige. De combinatie van toetsen en gitaar met de rustige zang maken het voor Pain of Salvation een bijna ongewoon nummer. De tekst haalt je bij de les. Het normaal versus zij die anders zijn. Indrukwekkend.

De normale wereld en de anderen. Wie zijn de normalen om de wijsheid in pacht te hebben? Dat is ook zowat de strekking van het titelnummer. Ook daarin een genadeloze blootlegging van alles wat normaal is. Wees niet bang voor hen die anders zijn, sta er eens open voor. Maar doe dat nu eens niet vanuit je eigen normen en waarden. Het is de terugkeer van de rap voor Daniel. En verdorie, hoe effectief is het. De onderkoelde bas en toetsen en tegelijkertijd het stuitereffect van de klikjes en bliepjes. Niet gek dat het nummer via een heftig tussenstuk aan zijn einde komt.

Twee toptracks wachten dan nog. Het album eindigt daarmee, net als de voorganger, ontzettend sterk. Daniel Gildenlöw en zijn mannen laten andermaal horen tot de top van de progressieve wereld te horen. Onorthodox, vol overgave, vol emotie je muziek maken, je publiek meenemen in de boodschap die je wilt vertellen, niets ontziend, zeker ook jezelf niet. En dan iedere keer nieuwe energie vinden voor een nieuwe benadering. Dat is waar Pain of Salvation voor staat. Panther is een album dat groeit met de draaibeurten, maar dat het staat als een huis, dat is al snel weer duidelijk. Het kan maar gezegd zijn: zó intens als Pain of Pain of Salvation klinkt geen andere band. Het wachten wordt met Panther meer dan rijkelijk beloond. Misschien moeilijk om aan de voorganger te tippen, maar ook dit is een topplaat van de Zweden.



  1. Accelerator
  2. Unfuture
  3. Restless Boy
  4. Wait
  5. Keen To A Fault
  6. Fur
  7. Panther
  8. Species
  9. Icon