×

Recensie

Rock

30 januari 2017

Pain Of Salvation

In The Passing Light Of Day

Geschreven door: Marcel Hartenberg

Uitgebracht door: Inside Out

In The Passing Light Of Day Pain Of Salvation Rock 5 Pain Of Salvation – In The Passing Light Of Day Written in Music https://writteninmusic.com

Pain Of Salvation (PoS) is een band die steeds authentiek is geweest in de muzikale keuzes die ze maakten. Verwachtingspatronen van buitenaf waren voor de band nooit de leidraad bij hun muzikale paden. Waar hun pad ooit startte met debuut Entropia, een toonbeeld van hoe avontuurlijk de band progressieve metal wist te brengen, met vleugjes jazz, funk, een licht snufje death metal, ontwikkelden ze zich met eigenzinnige tempowisselingen en rapinvloeden tot vaandeldragers van het genre met de indrukwekkende The Perfect Element Part I en Remedy Lane albums. Via het experimentele Be ging het via de jaren ’70 rock van de twee Road Salt albums naar Falling Home. Dat album riep wisselende reacties op: de kenmerkende eigenzinnigheid van de band en de boven alles herkenbare stem van frontman Daniel Gildenlöw die ook op dat album de nodige emoties wist te vangen ten spijt. Het vorig jaar uitgebrachte Remedy Lane Re:visited (Re: mixed & Re: lived) waarop een remix van het album was te vinden en een integrale live-uitvoering uit 2014 op het Progpower festival in de Verenigde Staten liet nog eens horen waarom de band zo geliefd was.

“Waarheen, waarvoor?”, zullen velen zich misschien afgevraagd hebben. Die gedachten, maar dan vast met een andere soundtrack dan de evergreen van Mieke Telkamp, lagen nu juist aan de basis van het nieuwe album van de Zweden. Het album is namelijk doordrongen van de beleving van een ziekenhuisopname van Daniel; niet lang na de jaarwisseling in 2014 kreeg hij te maken met een levensbedreigende infectie met vleesetende bacteriën. Die infectie bracht hem dicht bij de grens van leven en dood. Waar fans die hem steunden, hem in overweging gaven juist een album van zijn belevingen te maken, was dat niet iets waar hij voor wilde gaan. Toen hij later, hersteld en wel, begon met het schrijven van muziek, bleek echter dat juist die ziekenhuisperiode naar voren kwam in wat er uit zijn vingers kwam.

Het album vindt zijn start in de beleving van de eerste dagen, in het geconfronteerd worden met het plotse verschijnen van de dood als toekomstperspectief. Met alle gedachten, gevoelens en belevingen die daar mee samenhangen. Gedachten racend. Gemoed vertwijfeld. Belevingen van boosheid, teleurstelling. De wil om door te gaan, tegelijk met de vraag of de hoop er mag zijn. Het leven in alle facetten overdenkend, keuzes die de hoofdpersoon maakte, het leven als muzikant, verleiding, tegelijk de diepe band met zijn lief overpeinzend, belevend. Wetend dat er van binnen een onrust woedt die zijn weg naar buiten zoekt. En steeds de notie dat de dood op de deur zou kunnen kloppen. Zie hier de basisingrediënten. En dan de muziek nog.

Waar de beleving van de hoofdpersoon, zijn gedachten, zijn gevoel van het ene naar het andere uiterste gaan, hebben Daniel Gildenlöw en Ragnar Zolberg de muziek op een vergelijkbare manier vormgegeven. Daarbij is het de mannen gelukt muziek, zang en teksten perfect op elkaar af te stemmen. Het album opent erg strak met On A Tuesday en de liefhebbers van de metalen klanken zullen er meteen van gecharmeerd zijn. Qua geluid lijkt de band daar aan te sluiten op de eerste vier albums. Toch wordt in datzelfde nummer duidelijk dat het juist de hele weg is die de band heeft afgelegd die maakten dat het nummer zo klinkt. De metalen klanken overheersen in het eerste deel, maar de begeleidende gitaar die we op de achtergrond bij de rustige passages horen, doet denken aan Pink Floyd. Het nummer kent in de duur van meer dan tien minuten dan ook al zoveel variatie dat je de muzikale vertaling in de verschillende delen veel meer kunt zien als een kracht bijzetten van de beleving van de hoofdpersoon. Dat gebeurt al heel nadrukkelijk bij de zanglijnen na iets meer dan 4 minuten bij de regel: “I lost the will”. Tegen de achtergrond van eerst enkel een piano, later met meer subtiel geplaatste orkestrale klanken, kun je je bijna de overgave in het ziekenhuisbed voorstellen. Vlak daarna gieren de gitaren je om het hoofd alsof je de bacteriën aan je vlees voelt trekken. Zeer beeldend komt het over.

Tongue Of God begint lieflijk met een voortzetting van de orkestrale klanken, maar al snel blijkt de donkere boodschap van zowel tekst als muziek. Weinig aangename gedachten rondom een eventuele positieve invloed van God op het leven van de hoofdpersoon, log en heavy. Daarna volgt Meaningless, een niet verontschuldigend, maar, zo komt het over, veel meer zoekend nummer over een moment van ontrouw. Een terugblik op het leven van de hoofdpersoon, zonden overdenkend. Prachtig gezongen door zowel Daniel als door Ragnar. Het nummer is een bewerking van Rockers Don’t Bathe van zijn eerdere band Sign.

Na Meaningless volgt Silent Gold. Het is een klein nummer dat zich juist lijkt te richten op de levenspartner van de hoofdpersoon. In dit nummer weet de band zowel de sfeer van de latere albums van Peter Gabriel op te roepen (denk aan Sky Blue van Up) als de emotie van Jeff Buckley. De liefhebbers van de band wisten al dat Daniel gevoelig kon klinken. Dat komen we nog op meer plaatsen op het album tegen. Of dat nu in het, met fraaie samenzang verrijkte Reasons is, in het zeer fraaie en proggy Angels Of Broken Things, met geweldige gitaarsolo’s, of in slotnummer The Passing Light Of Day. Het album komt volop binnen.

Het is een album dat steeds verbaast en je meesleept in intensiteit en beleving. Dat doet het zowel in muziek, in zang, in de teksten als in de instrumentatie. Ook overigens in het artwork. Er is veel te genieten op het album, tenminste, als het gebruik van heavy gitaar en polyritmiek je niet afschrikken, als vleugen moderne metal, prog, jazz en doorleefde en intense zang jouw kop thee zijn. Zelfs al zou dat het niet zijn en je bent qua muzikale oriëntatie avontuurlijk ingesteld, dan is het de moeite waard dit album al eens in zijn geheel te beluisteren. Met dit album is Pain Of Salvation niet eens zozeer terug van weggeweest, maar bouwen ze vooral verder aan hun eigenzinnige, verrassende oeuvre. En misschien is het wat vroeg om te zeggen zo eind januari, toch, dit is een album dat dit jaar zeer hoge ogen gaat gooien in veel jaarlijsten van liefhebbers. Top!



  1. On A Tuesday
  2. Tongue Of God
  3. Meaningless
  4. Silent Gold
  5. Full Throttle Tribe
  6. Reasons
  7. Angels Of Broken Things
  8. The Taming Of A Beast
  9. If This Is The End
  10. The Passing Light Of Day