Hoe zou triphop klinken als niet het Bristol van de jaren negentig de broedplaats van dit genre was, maar als deze stroming zich twintig jaar eerder gelijktijdig met de hiphop ontwikkelt? Als Londen de Europese afspiegeling is op wat zich toen in The Bronx afspeelt? Stel dat een band als Gorillaz dan actief zou zijn, en niet dat verleden van Blur met zich mee moet dragen? Lukt het je om hiervan een voorstelling te maken, dan zou daar zeker een soundtrack aan te koppelen zijn? Eentje, waarbij dit alles samenkomt en welke deze vragen beantwoordt? Oh, is die al gemaakt? Echt? Jazeker! Het duo Mike Sharp en Joel Roberts hebben deze zojuist afgeleverd. Now Is a Long Time is het tweede album van Otzeki, welke bangelijk dicht bij bovenstaande beschrijving in de buurt komt.

Het is een bijzondere familie aangelegenheid, waarbij twee neven hun krachten bundelen. Mike Sharp in de rol van nachtelijke verhalenverteller die met zijn hoge kopstem het hypnotiserende fundament vormt, waaroverheen Joel Roberts de sterke ritmische typemachine geluidseffecten op loslaat. Net als de hiphop zijn de invloeden naar de disco en funk terug te voeren, en ook hier speelt die oorspronkelijke stadse ervaring een gigantische rol. Een eigen taal met eigen gewoontes. waardes en normen, welke voor een buitenstaander lastig te doorgronden zijn. Dat is ook absoluut niet de opzet.

Is de vorige Binary Childhood plaat nog een zonnige stadswandeling op een zorgeloze zondagmiddag door Hyde Park, bij Now Is a Long Time wordt diezelfde plek in de nachtelijke uren bezocht. In de schaduwen is niet alles zichtbaar, of wordt het zo uitvergroot dat het een beangstigend resultaat heeft. De donkere omgeving is die ideale bondgenoot van de Max Wells-Demon, een manipulerende waarneming die met temperatuurervaring speelt. Door de versnelde hartslag breekt het zweet uit, terwijl van binnen juist die kilte de overhand heeft. De retro Daft Funk disco is bedrieglijk en verzandt in pulserende slow motion beats die je wezenloos vallend laten zweven terwijl je in paniek naar de vaste ondergrond op zoek gaat.

We gaan nog heel even terug naar het begin. Shy Sooo Shy heeft nog die warmte van de soul. Een ideaal startpunt om vervolgens steeds dieper in die doordringende dreiging te verdwalen welke Joel Roberts als wijze van experiment uit de opgestelde elektronica laat ontsnappen. Juist de kleingehouden falsetstem van Mike Sharp geeft die openbare kwetsbaarheid bloot, waar vervolgens genadeloos op ingespeeld wordt. Sweet Sunshine is daarentegen juist aardedonker, waarbij de mediterende klanken juist het effect van een bad trip oproepen. Toch wordt er stiekem op de hoek van de straat tussen de dealers, zwervers, prostituees en hoerenlopers gedanst. Een beetje bevreemdend maar wel lekker. Triphop volgens het boekje.

Unthunk speelt zich binnen de muren van de club af, waar gelijkgezinden samen komen en zwijgend elkaar aanstaren terwijl de bewegende lichamen de behoefte naar liefde en geborgenheid uitstralen. Eyes Without A Face, naamloos en anoniem. Druggy en stoer trekt Use To Wonder de aandacht naar zich toe, opgewekte zelfverzekerdheid welke in poedervorm vanuit de neus de hersenen binnendringt. De anticlimax. Familair Feeling is een terugblik op de jaren tachtig, met bijna feestelijke new wave en gedateerde Italodisco die de nostalgie van de jeugdjaren opzoeken. Er wordt uitgebreid van samplers uit het verleden gebruik gemaakt die het gezinsgevoel versterken.

De gekte zit hem vooral in tracks als het avontuurlijke Emotional Retail waarbij de drumcomputer niet met de slaande harde geluiden lijkt te matchen, de afstompende breakbeat samplers en de beladen souluitbarsting van Mike Sharp. De flexibiliteit van het noisy Leave Yourself Alone gaat nog een stap verder, al wil het maar niet tot die ingehouden ejaculatie exploderen die zich al kloppend opdringt. Remember komt dicht bij de genialiteit en onvoorspelbaarheid van Aphex Twin in de buurt, welke met zijn voorbeeldfunctie de definitie van de toch al tegendraadse Intelligent Dance Music aardig in de war schopt.

Now Is a Long Time geeft de hedendaagse angstcultuur een welsprekend platform, waar die onvrede in vraagvorm aan de maatschappij teruggegeven wordt. Is het tijd voor een revolutie of moet je in alle rust geduldig afwachten op wat de toekomst brengt? Nu al een van de electronic hoogtepunten van het jaar. Alleen die eenvoudig ogende albumhoes is al een rebels verzet tegen het nieuwe normaal, waarbij het anarchistenteken door een doeltreffende slogan vervangen is. Now Is a Long Time.