Gitarist/songwriter/zanger Oscar Jerome is zonder twijfel een van de grootste talenten die de afgelopen jaren uit de Britse jazz tevoorschijn kwam. Op eigen kracht al net zo goed als toen hij succesband Kokoroko een fascinerende eerste klap gaf met zijn wereldse gitaarspel. The Spoon is zijn tweede op eigen kracht en broeit van de inspiratie.

Wat er onderweg is gebeurt is (nog) niet helemaal duidelijk maar zijn deal met Virgin Records is dus uiteindelijk maar bij één plaat gebleven. Het label trok hem met een goede deal weg bij Kokoroko, gaf hem de financiële zekerheid om op eigen kracht verder te kunnen gaan. Maar The Spoon, de opvolger van Breathe Deep, komt nu uit op zijn eigen platenlabel.

Niet dat het iets veranderd heeft aan de manier waarop Jerome muziek maakt. Zijn fantastische manier van gitaarspelen, soulfuller vind je het eigenlijk niet, en zijn al net zo soulful stem worden steeds weer vergezeld van uitdagende en avontuurlijke instrumentaties. Jerome is een ontdekker en dat maakt zijn muziek immer spannend.

The Spoon is een echte ontdekplaat waarop gedreven muzikaal vakmanschap zich volop doet gelden in avontuurlijke songs, allen in een trippy atmosfeer gegoten. Nu is Jerome altijd al een muzikant geweest die een optimale sfeerschepper is en met zijn stem en gitaarspel immer de ruimte opzoekt.

In bassist Tom Driessler en Ziggy Zeitgeist en Ayo Salawu (de drummers die elkaar afwisselen) heeft hij tevens muzikaal gelijkgestemde muzikanten gevonden die de sferen in zijn songs en de grooves perfect aanvoelen. Jerome grossiert in sprankelende en avontuurlijk souljazz met een funky groove.

Het is absoluut geestverruimend wat Jerome maakt. Aan de absoluut briljante titeltrack, die zo half in de set van nieuwe songs valt, is al heel wat avontuurlijk songmateriaal vooraf gegaan. De openingsschets The Dark Side, het erg sterke Sweetest Isolation en Berlin 1 klinken gelijk al avontuurlijk, vrij en erg goed.

Maar het is die lome titeltrack die volledig overrompelt. Alles wat Jerome zo bijzonder maakt zit in die song: in een broeierige sfeer klinkt zijn stem prachtig en is zijn gitaarspel van de buitencategorie. Wat een machtig gitarist is deze muzikant toch ook.

Zijn muzikale vrije geest waart ook over de daarop volgende tracks. De fijne schets The Soup, het opzwepende Channel The Anger, met magnifieke Feel Down South (weer dat geweldige gitaarspel) en het prachtige, akoestische en instrumentale folky Aya & Bartholonew. Het ritmisch lekker verstorende en lekker dikke en vrije Feed The Pigs (met Theo Erskine prominent op sax erbij), de schets Path to Someone, het fascinerend goede Hall of Mirrors (met Sam Jones op drums en Léa Sen op vocalen) en albumafsluiter Use It Well zijn al net zo sterk.

The Spoon is absoluut een plaat waar je de tijd voor moet nemen. Een plaat waarvan de tracks even moet indalen om het optimale genot te openbaren. Maar als je dat doet komt er een fantastische plaat naar boven. Een van de beste zelfs die de New Wave of British Jazz van de afgelopen jaren heeft opgeleverd.