Vlaanderen heeft met jonge pianisten als Bram de Looze en Alex Koo een mooie wereldwijde reputatie opgebouwd in het voortbrengen van belangwekkende nieuwe jazzkrachten. De nog jongere uit Gent afkomstige Orson Claeys sluit zich daar graag bij aan. En met zijn eerste verschenen EP Odyssey To Self maakt hij daar een wel heel mooie stap in.

Claeys heeft een mooi vloeiende spelstijl die vol avontuur en energie zit. Op zijn eerste EP klinkt hij gelijk ook al overtuigend en zelfbewust. Daarnaast heeft hij een prima band bij elkaar met Pierre-Antoine Savoyat (trompet & flugelhorn), Akram Ben Romdhane (oud), Jim Monneau (contrabas), Gionata Giardina (drums).

Hoewel de EP maar 5 stukken kent spat het talent van Claeys af. Mooi hoe de sound en sfeer van de muziek zich door deze muzikanten van hedendaagse jazz naar de gebieden rondom Middellandse Zee verplaatst. Met het zo specifieke geluid van de oud als basis en trompet en flugelhorn daarnaast optimaal klank kleurend wordt de sound en sfeer natuurlijk ook optimaal beïnvloed.

Het is niet vreemd om je gedachten gelijk verplaatst te zien naar de muziek van Anouar Brahem en Dhafer Youssef, twee grote invloeden voor Claeys. Maar het zit de stukken totaal niet in de weg die op de Odyssey to Self te horen zijn. Vooral niet omdat er erg goed gespeeld wordt en de sfeer zo goed getroffen wordt. (Al had het trompetspel op Une Nuit Devant Soi iets strakker gekund).

Claeys is een zeer talentvolle pianist die met fraai spel elke compositie met gemak overeind houdt. Zijn spel is steeds weer prikkelend en hoewel oud en trompet/flugelhorn in de composities zeer de aandacht trekken, klinkt zijn spel er altijd prominent doorheen. Claeys schreef 5 stukken voor de EP die allen een mooi volwassen geluid laten horen en overtuigen.

Van de fraaie opening met Lament for S tot een slotakkoorden van Introspection horen we een heel fijne pianist omringd door prima muzikanten een vijftal mooie stukken spelen die qua sfeer en sound een groot publiek kunnen beroeren.