Opeth is terug vijf jaar na hun vorige album en, waar de vorige albums zich lieten inkleuren met met name de gewone stem van Mikael, biedt The Last Will And Testament ook weer de grunts van Mikael. Om maar meteen met de deur in huis te vallen: nee, Opeth keert niet opeens van het progressieve pad én gaat terug op gezette schreden. Het wordt dus geen all out death metal party, al houdt de dood natuurlijk wel de gemoederen bezig op dit album. En, inderdaad, death metal doorsnijdt wel de progressieve klanken op het album en vice versa. Om je daarvan te vergewissen hoef je slechts §1 te beluisteren, het openingsnummer is een samenkomst van stijlen, die ook nog eens door een geweldige drummer bij elkaar gespeeld worden. Nieuwkomer  Waltteri Vayrynen speelt zeer gedreven en zeer begaafd en maakt het ook voor de mensen die minder van death metal gecharmeerd zijn een feest om naar te luisteren. Ook de strijkarrangementen van de openingstrack pakken je zomaar in.

OPETH – §1 (Radio Edit) (Official Lyric Video)

De nieuwe langspeler neemt het beste van de twee zangstemmen van Mikael en juist het contrast daar tussen geeft een enorme verdieping aan het album. En, die verdieping, feitelijk ook van het geluid van de band dat je op dit album hoort, maakt het album wel een bijzondere muzikale reis rondom het gegeven van een testament van een rijke patriarch. Michael heeft het album zoals te doen gebruikelijk geschreven en heeft voor de teksten samengewerkt met  Klara Rönnqvist Fors.

Het gegeven van het verhaal, een rijke patriarch die komt te overlijden, een tweeling die verwacht te erven, een in huis opgroeiend meisje met polio dat de enige echte erfgenaam blijkt en acht nummers waarin de band het verhaal mag vertellen. En dat doet de band niet alleen. Ze krijgen ondersteuning van Jethro Tull’s Ian Anderson, je hoort zijn onmiskenbare fluitspel in §4 en in §7 en Mikael strikte Anderson ook voor de rol van verteller in §1, §2, §4 en §7. Mikael’s jongste dochter, Mirjam, heeft de rol van de lichaamloze stem in het eerste nummer. En in het tweede nummer horen we Joey Tempest op de achtergrondzang.

Het album is een muzikaal lunapark waarbij de band ons meeneemt in de tragiek van de familie. En, wat heel nadrukkelijk het geval is, er gebeurt heel, heel veel. Enerzijds is dat gelegen in het verhaal, anderzijds is dat ook de verdienste van Mikael en van de band. §1 is al een geweldige aftrap van het album en bij §2 duik je alweer andere emoties in. §3 laat Opeth horen in een zeer krachtige en tegelijkertijd zeer progressieve track. Je hoort weer hoe geweldig Waltteri drumt maar ook de bas van Martin Mendez en de toetsen van Joakim Svalberg passen hier perfect bij.

De manier waarop de nummers opeens zomaar een kneiterstrakke gitaarriff laten horen die zomaar uit de jaren Zeventig lijkt op te duiken, zowel in §3 als in §4 geven het album karakter, maar dat geldt voor §4 ook als gehele track. Wat een majestueus geluid zet de band hier neer! Muzikaal avontuur, niet blijven steken in één en dezelfde opzet en de scherpte opzoeken met de grunts naast de zuivere vocalen. Opeth steekt in een topconditie, zowel qua schrijven als qua perfomance en juist ook §4 laat ook nog eens horen hoe strak de combinatie van Fredrik Åkessson en Mikael op gitaar is.

Originele muziek maken, begeestering alom, van de death metal klanken van de opening, via de springerigheid van §5 en de progressieve opening van §6 (wat een toptrack!), de jazzy klanken van §7 naar de ballad, met erg mooie solo, A Story Never Told, Opeth legt op deze winterse dag gewoon even een bloedmooi album neer. Wanneer grunts je afschrikken en dubbele basdrums je hoofdpijn bezorgen, moet je hierbij wegblijven. Zoveel is helder. Wanneer je avontuurlijk bent ingesteld, je je muziek ook met wat meer kracht en grunts goed kunt hebben én de progressieve aspecten omarmt, is dit een heerlijke plaat voor winter- en andere avonden. Live kan dit wel heel erg mooi worden. De Zweden flikken het weer: een topalbum!