Opeth
Heritage
Dat het nieuwe Opeth album een breuk zou zijn met het death metal verleden van de band was al op voorhand aangegeven. Toch sluit Heritage naadloos aan op alle voorgaande Opeth albums.
Het Zweedse Opeth, opgericht in 1990, maakte over de afgelopen 2 decennia grote indruk binnen de metal scene. In een heerlijk onstuimige mix van folk, jazz, progrock, de zwaarste metalstijlen en zang van grunt tot helder, creëerde de band hun eigen donkere wereld. In lang uitgesponnen composities wisten ze een groot en trouw publiek te vinden. Een publiek wat net zo verrast als gecharmeerd was van Damnations (2003), een sfeervolle rustiger uitstap, die een breuk met de voorgaande albums betekende. Op de albums na Damnations (die eigenlijk als een dubbelaar met het stevige Deliverance bedoeld was) kwam de zware sound van Opeth wederom uitstekend aan bod.
Opeth’s brein en muzikaal veelvreter Mikael Åkerfeldt gaf echter reeds jaren aan dat de band aan verandering toe was. Hij wilde muzikaal verder en had met de geweldige muzikanten die momenteel in zijn band spelen (de band heeft nogal wat muzikantenwisselingen gehad) de optimale mogelijkheid om die nieuwe lijn door te trekken. Heritage, het alweer tiende album van de band, klinkt daarom anders als eerdere Opeth albums. Åkerfeldt leunt nog meer dan ooit op zijn voorliefde van progrock en in de briljant gestructureerde songs klinken flinke scheuten King Crimson, Rush, Yes en zelfs oude Genesis (met Peter Gabriel) door. Dat klinkt misschien als een turn-off voor velen, maar in de wetenschap dat bands als Tool dezelfde bands als invloed opvoeren, klinkt dit al veel minder gek. Daarnaast…Opeth blijft een onnavolgbare band en ook nu weten ze in iedere compositie de spanning optimaal vast te houden.
Opvallend daarnaast is dat Åkerfeldt het gehele nieuwe album zingt, er is geen grunt te horen, en met de geweldige stem die hij heeft en de composities die voor Heritage geschreven zijn, is dat een absolute meerwaarde. De muziek op het nieuwe album is gevarieerd, van zeer rustig, ingetogen tot aan bevlogen onstuimig, maar nog indrukwekkender dan voorheen gestructureerd. Het gitaarwerk, zowel akoestisch als elektrisch, is daarbij van onaardse schoonheid. Het ingetogen, op piano gespeelde titelnummer blijkt de opmaat tot gelijk een van de sterkste Opeth songs ooit: The Devils’ Orchard heeft die briljante gitaarlijnen en riffs, dat intrigerend drumwerk en spannende toetsenarrangementen wat Opeth zo voortreffelijk maakt. Met I Feel The Dark, Slither en het ronduit schitterende The Lines In My Hand kent het album gelijk ook al vele andere zeer sterke songs. Ook de met jazzinvloeden doortrokken song Nepenthe klinkt gelijk al geweldig.
Misschien is het voor de diehard Opeth fans even wennen, maar Heritage is wederom een Opeth album dat zich pas over meerdere luisterbeurten prijsgeeft. En dan elke keer weer een nieuw favoriete song kent. Opeth klinkt dan wel meer ingetogen dan op de voorgaande albums, de impact is net zo explosief.