De liefhebber weet wat ze van het Amerikaanse trio Oozing Wound kunnen verwachten: punk, noiserock, thrash-en stoner metal – vooral geinspireerd. door de jaren ’90. Dit doen ze al jaren en van dat pad wordt ook niet afgeweken. Bij sommige bands is zo’n gebrek aan variatie juist een pluspunt en laat dat hier nou ook het geval zijn. Als titel belooft We Cater To Cowards alweer niet veel goeds en ook de albumhoes lijkt ons op gitzwarte wijze uit te lachen. Of mogen we meelachen? Ja, meestal mogen we dat wel. Al lijkt de humor dit keer wel wat verder weg gestopt en klinkt de band door een grotere focus op chaos, dissonantie en noise gemener dan ooit.

Toch zijn ook hier weer wat accentverschuivingen te bespeuren. Te beginnen met de productie, die net dat beetje smeriger klinkt en waar basgitaar en drums gortdroog je speakers aan diggelen beuken. Noiserock-guru en producer Steve Albini zou er trots op zijn. Het zijn dan ook Shellac en Big Black die je duidelijk terughoort in het geluid, vooral als de band meer mid-tempo te werk gaat. Zoals bijvoorbeeld op Chudly, een track die er – ondanks de valse verwachting van rechtlijnigheid – ook nog blazers aan toevoegt. Die blazers duiken wel vaker op, maar doordat ze dikwijls ingezet worden als een soort van achtergrond drones zijn ze vooral moeilijk van de gitaar te onderscheiden. Soms vallen ze wel op, zoals het in lomp baswerk gedomineerde Old Sludge, waar een freejazz solo van de saxofoon het lied even een onverwachte draai geeft.

Naast de zeer aanwezige, giftige ‘kotszang’ is wat het album zo benauwend maakt vooral de prominente chaos, meer dan ooit tevoren. Wat te denken van de irritante feedbacktonen op Total Existance Failure. Of de onrustige, aan mathrock herinnerende start-stop ritmes van Hypnic Jerk? Echt de kroon spant toch echt Between Cults, door zich te vermommen in een grungy punkliedje, maar vervolgens krijg je de meest spacey draaikolk van herrie om de oren en ongetwijfeld nu al de vreemdste gitaarsolo’s van het jaar. Wah, wat gebeurt daar allemaal zeg?! Het meest bijzonder is waarschijnlijk hoe Oozing Wound hier zijn experimenten en chaos vermengd met simpele grooves en liedjes die toch to the point zijn. Tien tracks in krap veertig minuten. Het is lekker log doorbeuken geblazen,maar ze verrassen meer dan anders.