Once Human
Scar Weaver
Hier komt een straf kwintet uit L.A. dat je met ongeziene felheid meedogenloze groove- metal/progressieve deathmetal serveert. Once Human’s ‘Scar Weaver’ is het adembenemende liefdeskunstwerk van z’n twee stichters, gitarist Logan Mader (ex-Machine Head) en de even bevallige als verpletterende Australische zangeres Lauren Hart. Samen met Dillon Trollope op drums, Damien Rainaud op bas en Max Karon als nieuwe gitarist en hoogst inventieve riffschrijver, ontbolstert Once Human zich met dit schokkend derde album als een beest van een groep dat met z’n metal voluit op alle cilinders doorpompt. We krijgen destructief, brutale maar tegelijk toch toegankelijke, zelfs melodieuze metal. Fenomenale frontvrouwe Hart met de veelzijdige stem is nu eens een in haar gutturaal geschreeuw exploderende she-devil, een andere keer dan weer de bekoorlijk cleane zang producerende engel.
Once Human opent progressief met een razend Eidolon. Kletterend djentig kluwen van ritmische, riffende gitaren, niets ontziend drumwerk en – behoudens die ene flard cleanzang – een portie divers giftige, rauwe brulgrunts er altijd pal middenin. Verschroeiende headbanger bij uitstek, met felle groove, is het sublieme Deadlock, met drie riffs pompende gitaristen in synchroon op en neer buigende choreografie van wervelende dreadlocks en andere lange manen. Politiek militant ook, in dodelijke houtgreep houdende leiders creëren volgzame kuddes en sociale impasse. Met gewaardeerde medewerking van co-producer-frontman Robb Flynn van Machine Head bovendien, wiens gastoptreden ‘Deadlock’ hertekent in een jumpend, niets ontziend rap-metalcorefest. Dan ook nog een waar metal-‘Paradise By The Dashboard Light’, want hier met duet par excellence fulminerend op orkaankracht, in perfecte wisselwerking, Flynn tegenover Hart.
De iets tragere donkere deathmetal van titelnummer Scar Weaver is niettemin hels metalcatchy, intense drums, prachtig gitaarwerk, groove van een eindeloos doorstuiterende zware bas en die altijd meeslepende, glasscherpe riffs van Max Karon. Het duivelse Bottom Feeder is van meerdere markten thuis. Ondanks het horrorsfeertje is het behoorlijk proggy aandoend. Waarbinnen Hart met ook haar cleane vocals evengoed als een vis in het water doorheen de draaikolken van riffs, solo’s, ijzeren basprikken en laag ratelende drums laveert.
Monsterlijk melodische moshpitsong Where The Bones Lie gaat dan in midtempo verder. Het nummer verschiet in stijlen en in die mélange van bonkende gitaren en drums, overheerst als rots in de branding de woest brandende passie van een brullend en tierende sirene. Erasure, verbleekte schedels en karkassen, Hart als zwarte weduwe over desolate graafputten, gedreven nummer over de blood diamandsindustrie, start krachtig en traag ritmisch vanuit duistere diepten om uiteindelijk in te stappen voor een weer dolle vernietigingsrit.
Deserted is ietwat proggy, samen met messcherpe, muurslopende riffs, grootse bas en flexibel van stem wisselende Hart. Eerst starten de melodieën van Karon en dan, zoals zo vaak, gaan gespierde vocals er complementerend overheen. Het opgejaagde We Ride, kortste nummer, is een in compleet extreme groovemetal omgeturnde coversong van Devin Townsend’s brutale Strapping Young Lad. Spek voor de bek van een door de flitsende leadgitaarsolo en wild doorslaande drums weer ontketende Hart.
Slotsongs Cold Arrival en Only In Death verbergen de ziel van een plotseling overleden gezamenlijke vriend. Cold Arrival, met industrial opstart, is schokkend melodische deathmetal, van meetaf aan getrokken door queen of the show Hart en haar switchende sleep van clean tot duivels grollende woede. Claustrofobische headbanger Only In Death dan, in droefenis jankende gitaren, stomende band in algemene verbittering en boosheid, clean versus laag grommende vocalen, bevat in haar smart ook de diepste persoonlijke ontboezemingen van Hart.
Na twee eerdere under-the-radar-albums is met dit Scar Weaver dus overduidelijk uitstekend doorgewerkt. Zoals de band het nu ook zelf volwassen en zelfzeker uitstraalt, na de tonnen energie, het steeds verder uitpurende perfectionisme dat ze er dankzij de lockdown in konden investeren, overvalt hier finaal dit beresterk modern metalalbum van Once Human, supergetalenteerd vijftal intussen. Creatief, vooruitstrevend, intelligent, goed geproduceerd, technisch hoogstaand, vol originele arrangementen. Het Once Human anno 2022 is kolossaal geworden, agressief, niet aflatend in brute kracht, verwoestend in z’n rauwe sound. Met Lauren Hart hebben ze ook een van de beste vrouwelijke growlers in huis, die bovendien met haar flexibiliteit evengoed de in heesheid cleane passages perfect in balans brengt.
Een Once Human bijgevolg hier dat indrukwekkend diepe lidtekens nalaat. Eerste grote metalplaat van 2022, als je ‘t ons vraagt!
