Lovende woorden van producer Quincy Jones, het is niet iedereen gegeven. Wél voor drummer Ollie Howell die met Self Identity de opvolger levert van Sutures & Stitches.

Samen met trompettist Henry Spencer, tenorsaxofonist Duncan Eagles, bassist Max Luthert, pianist Matt Robinson (die ook een streepje Fender Rhodes toevoegt) en gitarist Ant Law brengt Howell een op muziek gezette zelfontdekking. Want daar gaat het album om. Het is een zoektocht naar muzikale identiteit, naar het nog niet ontgonnen potentieel en naar de kwaliteiten van Howell als muzikant.

Dat levert een spiritual jazzsound op, waarbij creatieve vrijheid belangrijker geacht wordt dan de compositie an sich. Dat merk je onder meer aan de vaak langere composities. Slechts zelden, zoals het tussendoortje In Search of het mooie, dromerige In Truth, worden de teugels echt strak gehouden. Het zijn ook die tracks waarmee Howell & co het album structureren en er klankmatig reliëf ontstaat.

Je voelt zo aan dat deze groep sterk is in groovy interacties, zeker ook omdat Ollie zijn drumspel verrijkt met knisperende electronics. Opvallend is de inbreng van gitarist Ant Law die nogal sterk zijn stempel drukt op het geheel. Die lijkt vrijwel alle tracks op dit in de Real World studio’s van Peter Gabriel opgenomen album vol te spelen met overbodige solo’s. Dat merk je onder meer aan het begin tijdens power energy jazztracks als Shadows en Resurge. Beiden beginnen intiem, maar zwellen langzamerhand aan totdat je hoofd ervan begint te tollen.

Dat is ergens jammer, want je voelt aan dat deze groep geworteld is in een kleinere jazzbezetting. Alleen wordt die feel wat onrecht gedaan door de vele, soms té protserige versieringen die deels eigen zijn aan de immer vooruit willende Howell (het opgewekte Moving On).

Echt kantelen doet het album halfweg met de aandoenlijke, wat naar Brad Mehldau neigende pianoballad Almost Tomorrow – een hoogtepunt in de set, die voorafgegaan wordt door een beeldrijk Rise And Fall, waarin halfweg de elektrische gitaar van Law steeds steviger mag uithalen.

Vervolgens krijgen we nog enkele lang uitgestretchte tracks als Knew en het fraaie Balancing Stones. Die maken net als de mooie finale Coming Home duidelijk dat Howell ook als componist best zijn mannetje staat. Ook als groep maken Howell & co indruk, al zijn we niet zo fan van de te geforceerde gitaaruithalen die soms de roots van de groep in de weg willen staan. Self Identity laat een virtuoze drummer/componist horen die op zijn best heerlijk schippert tussen introspectief spel en groovemuziek.