Oliver Spanding slaat met moderne middelen en retro instrumentatie een brug tussen het heden en het verleden. Al blijf ik de mogelijkheden van de autotune als een stuk elektronica zonder ziel beschouwen, welke op alle manieren de onzuiverheden en spanning uit de menselijke stem filtert. Een gevoelloos hulpmiddel om voorgeprogrammeerde muziek klinisch dood te verklaren. Het voelt allemaal zo vlak en emotieloos aan. Als je met een hoge kopstem gezegend bent, heb je die kunstjes helemaal niet nodig.

Toch stoort het bij Oliver Spanding niet zo erg. Deze uit de Britse badplaats Brighton afkomstige singer-songwriter visualiseert het november gevoel en presenteert zich als gastheer De Herfst. Een overkoepelende macht die op natuurlijke wijze het spel met dit seizoen aangaat. Hij controleert het jaargetijde en dirigeert hierbij de dreigende storm. Blaadjes vallen in speelse windvlagen van de bomen, en zoeken in de dempende synthesizerklanken rust, om voor eeuwig een met de aarde te worden.

Verzachtend gevormde sneeuwvlokjes die de computer voorzichtig bij het openende Athamé verlaten. Op de hielen gezeten door dreigende beats die als een opruiende storm het wispelturige onvoorspelbare van Novemberism verwoorden. Dwarrelende muziekpassages die in de ochtendmist de schemering doorbreken, gevolgd door de warmte welke Oliver Spanding zo treffend in zijn werk legt. De liefde voor het componeren staat in deze voorzichtige poging centraal om het publiek met het debuut van dit multi talent kennis te laten maken. Door zijn hart te volgen komt hij met dit persoonlijke resultaat, waar voornamelijk zijn eigenheid in schuil gaat.

Juist die dynamische vintage drumsound geeft het hier iets levendigs, en herenigt het oude met het nieuwe. Zoals de herfst ook de afsluitende functie bezit, om zich langzaamaan tot een kersverse lente voor te bereiden. Overal overstemmen deze magische geluidsvelden het geheel. Het Brighton zeeklimaat benadrukt sterk de weersomstandigheden, het is duidelijk dat deze bewust of juist onbewust voor de klankkeuze bepalend is.

Stilistisch gezien herenigd deze folkzanger aangename bijna klassiek geschoolde ambient met eighties new wave. Bij Bow Creek komt deze combinatie het beste tot zijn recht. Hij bevindt zich hier op het werkveld van de veelbelovende postrock muzikanten, die de overstap naar een verstild geluid wagen. De openingen vullen zich met strakke harde geluidscollages die het geheel coherent tot leven brengen. Die prachtige verfrissing zit hem vooral in de staart van Novemberism, met het aansluitende Everglades als krachtig eindstatement.