Soms is muziek mooi, soms is muziek goed en je hebt soms ook muziek die ‘gewoon lekker’ is. Als het gaat om het album The Grand Theatre Volume One, dan mag met een gerust hart gesteld worden, dat het alle drie is. Wat een mooi, goed en lekker album levert Old 97’s hiermee (opnieuw) af! Ok, ze hebben natuurlijk ook een naam hoog te houden, maar dat doen ze. Met vlag en wimpel!

Nu al prettig om te weten, in 2011 gaat een Volume Two komen. Het viertal uit Dallas, Texas nam tijdens de studiosessie 24 nummers op, de eerste twaalf zijn op deze eerste schijf gezet. Al na één keer draaien komt niet alleen een verlangen op naar deel twee, maar ook om de band live te zien. Dit is muziek die zich daar perfect voor leent, muziek om compleet van uit je dak te gaan. Voor het album werd opgenomen, ging de band dan ook het podium op. In de bijna honderd jaar oude Sons Of Hermann Hall in Dallas testten ze welke nummers live het beste tot hun recht kwamen. Vervolgens doken ze de Treefort Studios in Austin, Texas in om het album op te nemen.

De meeste van die nummers zijn geschreven door zanger/gitarist Rhett Miller, tijdens zijn solotour in 2009 door Engeland, Ierland en Scandinavië. De titel van het album (en van het eerste nummer) schreef hij dan ook in de kleedkamer van de Grand Theater in Leeds. De muziek wordt omschreven als een ontmoeting van Garagerock met 60’s British Invasion. Written in Music houdt het op een stevig maar overheerlijk hoofdgerecht van rootsrock, dat wordt geserveerd met meerdere verfijnde sausjes zoals folk, country, rockabilly en punk. Dat alles voorbereid door een team van sublieme driesterren koks maakt The Grand Theatre tot een culinair hoogstandje!

Die folksaus hoor je al direct: drums en staccato gitaartje, die even doen denken aan The Levellers. Old 97’s is een band waarbij de slaggitaar sowieso nadrukkelijk aanwezig is, die door het goede spel ervan er ook debet aan is, dat het geluid zo retestrak is. Het album rockt verder met Every Night Is Fryday Night (Without You) en met The Magician. Hierna komt één van de mooiste nummers van het album, één waar Johnny Cash van zou hebben genoten: You Were Born To Be In Battle. Juist, een countrysaus om van te smullen.

Het album kent zowaar een co-auteursschap met Bob Dylan! Ok, veel verder dan een toestemming gaat het niet, maar toch. Het gaat om het nummer Champaign, Illinois dat een verwerking is van Dylan’s Desolation Row. Tijdens een lange rit door zuid Illinois, een aantal jaren geleden, hield Rhett Miller zichzelf wakker door dit nummer te herschrijven. De uitkomst speelde hij af en toe live, maar het opnemen durfde hij niet aan, te bang om Dylan’s advocaten achter zich aan te krijgen in verband met de rechten op het origineel. Toen de band aan de slag ging met de opnames voor The Grand Theatre werd het verlangen om het nummer te gebruiken toch zo groot, dat de leden zeiden: waarom ook niet? Na een aantal belletjes met de manager van Dylan liet de grote meester himself weten het nummer leuk te vinden, maar wel even de tekst goed te willen lezen. Miller: “I never typed faster. Apparently, Dylan liked it enough that, not only did he approve the release, but he wanted to split the publishing 50/50 with the band. A co-write with Bob Dylan, even in absentia, is an enormous honor. What a cool dude.” Overigens, het is ook een prachtig nummer.

Na een paar rockers (A State Of Texas en You Smoke Too Much) komt de band ineens weer met zo’n prachtige ballad: Love Is What You Are. Wat zo knap is, is dat de nummers naadloos op elkaar aansluiten, ondanks dat er dus verschillen in genre én helemaal in tempo zitten. Toch zit daar ook de kracht in: door de goede afwisseling en door het contrast vallen de ballads bijvoorbeeld extra op. Daarnaast heeft de band zo’n eigen geluid dat de verschillen niet vreemd klinken. Dit is Old 97’s!

Dat blijkt eens te meer met het nummer Please Hold On While The Train Is Moving. De titel zegt alles over de track: als een trein dendert het voort (bijna op z’n AC/DC’s), tot halverwege ineens(!) een overgang komt die het nummer in een compleet ander genre en tempo trekt, om een goede minuut later weer te knallen: geniaal!

The Grand Theatre eindigt vervolgens met de breekbare ballad The Beauty Marks. Een meer dan waardige manier om een theater te verlaten.

Zo aan het einde van het jaar komen wel vaker albums uit, die andere uit de voorlopige ‘top zoveel lijstjes’ knikkeren. The Grand Theatre is zo’n album. Met recht een topplaat!