×

Recensie

Eigentijds

30 november 2020

Ólafur Arnalds

Some Kind of Peace

Geschreven door: Dick Hovenga

Uitgebracht door: Decca

Some Kind of Peace Olafur Arnalds Eigentijds 4 Ólafur Arnalds – Some Kind of Peace Written in Music https://writteninmusic.com

Met afwisselend albums uitbrengend via het illustere Erased Tapes en het grote Universal (via Mercury Classics en Decca) bewandelt IJslander Ólafur Arnalds een mooie muzikale lijn. Een muzikale lijn die nieuw klassiek en elektronica in een muzikaal knappe tegelijk warmbloedige manier weet te verbinden. Ook zijn nieuwe album Some Kind of Peace heeft weer alles wat Arnalds’ muziek zo bijzonder maakt.

Re:member, het album dat Arnalds twee jaar terug uitbracht was door het gebruik van zijn zelf ontwikkelde muzieksysteem Startos waarmee hij twee zelf sturende piano’s gebruikte, een wonder op zich. Voor Some Kind Of Peace stapt hij weer even terug naar waar we hem zo goed van kennen.

Natuurlijk helpt het mee dat Arnalds de afgelopen jaren een veelgevraagd filmmuziekschrijver is geworden. De sferen die hij steeds weer oproept zijn filmisch en roepen steeds weer diverse emoties op. Net als grote vriend Nils Frahm weet ook Arnalds iets ondefinieerbaar eigens in zijn composities te leggen en vanuit ingetogenheid steeds weer iets zeer bijzonders te maken.

Gelijk met de bedwelmend mooie opener Loon, een samenwerking met goede vriend Simon Green/Bonobo, heeft Arnalds die smaakvolle intieme maar ook broeierige toon weer te pakken die zijn muziek zo intrigerend en moeilijk te duiden maakt. En die sfeer laat hij vanaf  tweede track Woven Song niet meer los.

De sfeer op Some Kind Of Peace is ingetogen, atmosferisch en warmbloedig. Instrumentaal, met rond zijn piano/keyboardspel strijkers dan weer met sfeervolle slimme beats of zang, zoals het erg mooie Back To The Sky met JFDR, sowieso al een zangeres die met dat zo vrije gevoel van zingen waarmee alle IJslandse vocalisten behept lijken te zijn.

De ingetogen zang van Herlinde Augustine op Woven Song en de warme, getrippelde en flink door effecten gehaalde zang van Sandrayati Fay op Zero en op de erg mooie afsluittrack Undone, waarop Llhasa tevens een gedicht voordraagt, zijn trouwens al net zo bijzonder. Ook erg mooi is samen met Josin geschreven The Bottom Line die ook door haar gezongen wordt. Prachtig vloeiende en spannende opbouw met strijkers ook weer.

In tien tracks bouwt Arnalds weer een mooi muzikaal landschap op. Of ze nu instrumentaal of met vocalisten zijn, de warmte van de composities, de ruimtelijkheid die hij zijn muziek geeft en de melancholie die deze oproepen blijven uitermate boeiend.



  1. Loon (met Bonobo)
  2. Spiral
  3. Still/Sound
  4. Back To the Sky (met JFDR)
  5. Zero
  6. New Grass
  7. The Bottom Line (met Josin)
  8. We Contain Multitudes
  9. Undone