De coronacrisis heeft op altviolist Oene van Geel, net als op zo veel muziekcollega’s, een grote impact gehad; al zijn optredens werden geannuleerd. Hij besloot dat dit niet het einde zou mogen zijn van de muzikale interactie met zijn muzikale vrienden. Hij kocht goede opname-apparatuur, begon opnames te maken en stuurde die naar bevriende musici over de hele wereld. In het begeleidende boekje bij zijn nieuwe album Connecting Colors schrijft hij: “Het idee is: een muzikant begint met opnemen en geeft de ander totale vrijheid om er eigen materiaal aan toe te voegen. Soms was ik zelf degene die begon, soms de ander. Omdat we niet samen op het podium konden staan, bracht het mij een manier om ‘muzikaal schaak’ te spelen met inspirerende muzikale vrienden.”

Op dit eerste album in een serie van drie speelt hij vanuit een grote liefde voor kamermuziek met 10 musici. Zelf speelt Oene van Geel op Connecting Colors altviool, cello, trompet viool, f-quinton (een altviool met een extra lage vijfde snaar), grote trom, percussie, drums en een loop-apparaat.

Het resultaat is heel bijzonder en de variatie aan muzikale interacties is erg groot. De meeste stukken zijn instrumentaal op drie na. Zo klinkt in de eerste track The Birds meteen de hoge sopraan van Heidi Heidelberg; dit is in samenklank met Oene van Geels spel werkelijk prachtig. De tweede track Seyir heeft door het spel van Cengiz Arslanpay op de ney-fluit gelijk een hele andere, meer oosterse sfeer; de ney is een fluit die veel wordt gespeeld in Arabische, Turkse en Perzische muziek.

In de dromerige klassiek getinte track The Unknown Meadow is het vioolspel van de Engelse musicus John James Gardner een genot om naar te luisteren. In feite is de muzikant met wie Oene van Geel samenspeelt met Oene bepalend voor de muzikale sfeer. In Like Jarabi is dat gitarist Mark Tuinstra (The Nordanians, Dr. Jordan Institute, Atanga Boom) die samen met Oene van Geel heel beeldende muziek maakt. Beeldend is Van Geel zeker want bij alle elf tracks heeft hij in het booklet tekeningen en aquarellen gemaakt. In de feestelijke korte track Parsa’s Birthday Dance gaat Van Geel solo helemaal los, waarna in Shamanic Tom met Tom van Dyck op sopraansax een mysterieuze jazzy sfeer wordt gecreëerd. Heel filmisch is Waves of Change met Erica Rozendaal op accordeon.

Na het intrigerende Bamako met een zingende Irena Sorozabal Morena op blokfluit volgt het door Julien Oomen (ook gitaar) gezongen Lineage, in feite de mooiste track van dit album. In OguZone klinkt het bijzondere geluid van de basklarinet, gespeeld door de in Nederland wonende Turkse jazzmusicus Oguz Büyükberber. Connecting Colors sluit heel rustig af met het pianospel van Bart Wolvekamp in Time Freeze.

Dit album in akoestische setting maakt zeker nieuwsgierig naar de volgende twee in deze serie. Het album is alleen verkrijgbaar via de site van Zennez Records.

https://www.zennezrecords.com/shop/oene-van-geel-connecting-colors-vol1-download-wav