In deze onrustige, soms zelfs opgefokte tijden is het wel heel erg fijn dat Brazilië muzikanten blijft voortbrengen die tijdloze warmbloedige muziek maken. Nyron Higor verraste op de rand van 2023 met het fraaie instrumentale album Fio de Lâmina. Een album dat hij zelf inspeelde en zelf uitbracht.

Het album kwam in handen van Joe Davis, eigenaar van het internationaal opererende Far Out Records uit Londen, dat grossiert in interessante  Braziliaanse muziek en een deal voor een volgend album werd gelijk getekend. Dat gelijknamige tweede album ligt nu in de winkels en het is een nog smaakvollere muzikale exercitie dan we hadden gehoopt op basis van zijn debuut.

Geboren in het noordelijke Maceió (net onder het grote Recife) kreeg hij de muziek van die regio met de paplepel ingegoten en in zijn eigen werk mixt hij deze glansrijk met vooral alles wat Braziliaanse muziek vanaf begin jaren zestig voor het internationale muzieklandschap betekende. Avontuurlijk, rijk aan emotionele sferen, prachtig gearrangeerd, perfect gespeeld en warmbloedig vastgelegd.

Vanaf albumopener Ciranda legt Higor een breed muzikaal spectrum neer, veelal instrumentaal soms met vocalen, waarvan het gros van de stukken door hemzelf werd geschreven en hij ook drie erg mooie stukken van zijn al net zo getalenteerde landgenoot singer-songwriter João Menezes opnam, die ook zelf op een aantal songs meespeelt.

Hij nam voor zijn tweede album zijn als demo vastgelegde songs mee naar Sao Paulo waar hij met producers Bruno Berlie en Batata Boy en twee handenvol muzikanten aan de slag ging om zijn songs te vervolmaken. Natuurlijk was Fio de Lâmina de basis voor de nieuwe stukken maar juist door het toevoegen van vocalen is zijn gelijknamige tweede een nog rijker geheel geworden.

De sfeer van de stukken is wederom relaxed tegelijk zijn ze rijk in klank en muzikale kleur. Mooi hoe de trombone van Tico Lima ons gelijk in de openingstrack Ciranda aan de legendarische Ipanemas doet denken. Van instrumentaal schakelen we steeds moeiteloos over naar de zang van Alici Sol, Nathalia Grilo en Johanna en ook Higor blijkt een prima stem te hebben die moeiteloos vloeit met zijn songs.

Nog een aantal stukken speelde Higor helemaal zelf in maar de chemie tussen de muzikanten op de andere tracks doet verlangen naar optredens.  Er hangt een heerlijke lome broeierige sfeer in de songs. Luister alleen al eens naar de eerste single São Só Palavras waarop ook Alici Sol en Bruno Berle prominent te horen zijn en je snapt wat ik bedoel.

Ook stukken/songs als Louro Cantador, het dromerige São Só Palavras en Estou Pensando Em Você, waarop Meneze meespeelt en zingt, springen er gelijk uit. Maar eigenlijk moet je dit album gewoon vanaf het begin afspelen de songs/stukken over je heen laten komen, erin verdwijnen.

Met 23 minuten is het album natuurlijk wel veel te kort, we willen veel meer van deze muzikant horen. Maar als eerste album dat nu officieel uit is op vinyl en CD is dit een zeer aangename kennismaking.