Op voorganger Fantastic Planet liet gitariste Noveller prachtig instrumentale gitaarmuziek horen die heel ruimtelijk, verhalend en emotioneel klonk. Een achtbaan van sferen en gevoelens met veel afwisseling in klank en tempo. Jarenlang maakt ze al muziek met min of meer dezelfde middelen: gitaar, effectpedalen en de laatste jaren ook synths, percussie en zang.  Alles versmolten tot één geheel, waar losse elementen haast niet van elkaar zijn te onderscheiden. Het voorgaande album slaagde erin om heel gevarieerd en dynamisch te klinken, zodat tegelijk spannend en toegankelijk klonk.

A Pink Sunset for No One gaat op dezelfde voet verder, zonder precies hetzelfde te klinken. Het open gitaargeluid is gebleven: dromerig, psychedelisch en in elkaar geweven. Wel zijn de afzonderlijke elementen binnen de liedjes wat beter te herkennen. Zo is er op Deep Shelter en Rituals duidelijk zang te horen en duikt er op de voorgrond duidelijk percussie op.  Noveller gebruikt veel terugkerende patronen en soms zou je zelfs kunnen spreken van couplet-refrein-couplet structuren, iets wat binnen haar muziek niet gewoon is. Het herhalende geluid refereert hier sterk aan King Crimsons Discipline album, waar het verweven gitaargeluid steeds eenzelfde patroontje volgt.. Helaas zorgt die herhaling, in combinatie met het open geluid, voor een meer vlak geluid. De muziek is nog steeds dromerig en verhalend, maar weet nauwelijks spanning en op te wekken. Het golft niet en blijft te schetsmatig hangen in een lichtvoetige sfeer.  Waar is die rollercoaster van dynamiek en emoties, die de muziek doet aanzwellen en weer tot rust doet brengen?   Op Another Dark Hour is die emotie er voor eventjes wel, om later weer plaatst te maken voor lichtvoetigheid. Later zijn er op het donker klinkende The Unveiling hardere gitaardrones te horen, ook deze zorgen voor wat extra spanning. Het zijn helaas speldenprikjes die het gebrek aan emotie en de oppervlakkige sfeer maar tijdelijk doorbreken.

Dat Noveller inmiddels een zeer eigenzinnige, uiterst herkenbare stijl heeft valt niet te ontkennen. Binnen deze stijl varieert ze en weet altijd weer te verrassen met nieuwe geluiden, -sferen en –emoties. Dit album verrast niet, laat weinig nieuws horen en klinkt niet spannend. Echt slecht klinkt het ook niet, gewoon saai. Volgende keer beter…