×

Recensie

Alternative

30 januari 2023

No Tongues

Ici

Geschreven door: Leon Pouwels

Uitgebracht door: Carton Records

Ici No Tongues Alternative 4 No Tongues – Ici Written in Music https://writteninmusic.com

Drugs hebben een stimulerende verrijkende werking op de oude lichting jazz muzikanten. Al hallucinerend creëren ze de meest veelzijdige experimentele resultaten. Maar hoe klinkt het als ze voor langere tijd in zo’n trip blijven hangen, en al worstelend deze deprimerende zelfkant proberen te ontvluchten? Misschien wel als het krankzinnige Franse No Tongues kwartet, een gezelschap die in een eigen opgezette avantgardistische nachtmerrie vastloopt. Hoe hard Matthieu Prual ook zijn best doet, uit zijn saxofoon en basklarinet komt geen muziek tevoorschijn. Dierlijke oerkreten vermengen zich met tegenstrijdige drones en ook de trompetpartijen van Alan Regardin krijgen amper grip op dit verontrustend samenspel. Ronan Prual en Ronan Courty bedwingen hun reusachtige contrabassen tot georganiseerde rust, maar ook hierin faalt het duo meesterlijk. Toch vormen deze verknipte puzzelstukjes op Ici een geheel.

Het sprakeloze No Tongue mengt uitheemse volkse spiritualiteit met de pure onschuld van voorbij wandelende kinderstemmen. Deze broedparasiet beschermt net zolang dit kolossale ei, totdat het monsterlijke Ici in een wereld gevuld met verraderlijk verderf en bedriegende oneffenheden ontwaakt. Het viertal daagt stemexpressionist Isabel Sörling uit om op Kulning het verbale gevecht met Alan Regardins aan te gaan. De vocalist spiegelt, verleidt en onderdrukt krijsend haar dwangmatige weerkaatsende echo’s om haarzelf ondergeschikt aan het trompetgeschal te onderwerpen. Ze erkent de meerdere in deze sobere gestemde multi-instrumentalist en druipt al voor de finishlijn af.

Als een storm in een glas water bereikt de bedarende Chien Chien postpunk belevenis zijn kookpunt. Hier is het geluidtovenares Linda Olah die zich in alle bochten wringt om de uitdaging te beslechten. In een ingetogen mantragebed bereidt deze magische sjamanka haar huilkinderlijke therapeutische spelstrategie voor. Holle herhalende ritmes verjagen de kwaadwillige geesten en accentueren de wedergeboorte van de innerlijke verbale onrust welke al kreunend tot uiting komt. Verleidende stelselmatige Makam Fantôme drones lokken de song door aanzwellend zoemend sirenegezang steeds verder de spokende diepte in waarna er een gelijk tonige horizontale flatline overblijft. Alan Regardin perst zijn laatste gezichtsuitdrukking uit het blaasinstrument totdat hij uitgeput en uitgeleefd de eindstreep haalt. Ook hier is het de jongjeugdige woordenschat welke moeiteloos verhalend de beginselen van de taal vormgeeft.

Elsa Corre heeft het sensuele geheimzinnige van een zonsverduistering op klaarlichte dag. Er zit zoveel cryptische zuidelijke folklore in het grafstemmige Parrandada de Entroido de Canizo song verborgen, waardoor je amper bevat dat deze exotische stemschoonheid weldegelijk een Franse achtergrond heeft. Luidende kerkklokken geven het wegstervende tijdsbestek van 1001 tijdloze nachten aan. Traditionele culturen overstemmen de botsende geloofsverschillen en versmelten de westerse wereld in oosterse geheimzinnigheid totdat er een universele eenheid overblijft. Het emotionele Loup Uberto beklag doet er bij Fronni D’alia nog een schepje bovenop. Verschrikt neemt het aardedonkere basgetokkel het over. De onderdrukte muzikanten hebben ademloos hun kansen afgewacht om de gevestigde zekerheid rebels te verstoren.

De doffe nadreunende Coeur de la Montagne drumslagen zakken helemaal naar dat rottende midden-aardse middelpunt af. Aan de buitenkant is het nog mooi glanzend, de binnenzijde beschimmelt met puisterige pus en zielensmeersels. De pindarotsenberg brokkelt af en geeft haar schoonheid bloot, het hart blijft tot de laatste percussie aanval de onzichtbare transparantie aansturen. De vluchtige doorgedraaide Onze Heure Trente et Une tribal trance tijdsbeleving is net zo bevreemdend verwarrend als het progressieve zenuwachtige On The Run van Pink Floyd. Finis Terrae staat bibberend op de rand van de afgrond, de serene gemoedstoestand wenkt in hypnose toe om de traumaverwerking met een allesvernietigend einde een passende plek te gunnen. Knisperend verkoold restmateriaal suddert tot in de eeuwigheid na om uiteindelijk in alle stilte te doven. Ici is volledig in evenwicht met het hier en nu, maar is het ook een goede plaat? Ici is vooral een bijzonder album.



  1. Kulning
  2. Chien Chien
  3. Makam Fantôme
  4. Parrandada de Entroido Do Canizo
  5. Fronni d'Alia
  6. Cœur de la Montagne
  7. Onze Heure Trente et Une
  8. Finis Terrae